Leferpastei
De strenge ‘anderhalvemeter-regel' is versleten verklaard. Daar moest ik aan denken, toen ik twee jeugdige ouderen gearmd zag lopen. Ze woonden in de buurt, maar ik had ze nooit samen gezien. Het aangelijnde blaffertje hoorde volgens mij bij de nette dame. Het was altijd erg agressief naar mannen. Wij meenden, dat ze het dier bewust zo opgevoed had. Van dat blaffen was nu niets te merken. Ik was verbaasd over de verandering.
‘s Middags kwam de man weer bij ons langs. Alleen en zonder hondje, groette hij lachend. Ik stapte juist in de auto om een boodschap te gaan doen. Wij voelden beiden dat er een uitleg nodig was. "Had je nie gedach, seker?”, begon hij voorzichtig. "Ik most eerder niks fan honde hebbe. Soen kleine lawaoimaoker um je hin. Mij nie gesien!” Hij was ooit door een hond gebeten en daar erg ziek van geworden. "Muir 't leit nie aon die hond heur, muir aon 't frouwtje.” De aarzelende lach maakte hem opener. "Se liekt soen apert mins. Se lupt oek nie nurmaol”, voegde hij er hoofdschuddend aan toe. "Muir ik bin blij, da we bij mekuir sien gekomme.” Geduldig wachtte ik op zijn avontuur, want er moest beslist iets speciaals zijn gebeurd. Zijn oer-Nimweegse achtergrond van hard werken en geen kapsones moest erg hebben gebotst met haar elegante bijna dansende manier van lopen. "We lieke wel heel anders fan bute, fan binne sien we ‘t eigeste.”
Daar waren ze pas later achter gekomen. De eerste keer dat ze elkaar spaken, was de hond daar niet van gediend. "Die beet mien ien mien hand. Sij helemaol nie ien paniek.” Dat verbaasde hem eigenlijk niet. "Ik was kluir um da beest de nek um te draoie. Kumt sij aon met blikje leferpastei. Ik denk da mins is getikt. Se smeert da op mien hand en laot da murmel 't aflikke. Ferdomd, niks gin last meer fan gehad.” Hij liet zijn hand zien. Geen wondje. "Die hond is nie mir fan mien weg te slaon”, stelde hij nuchter vast. "Wij sien duir nou saome lekker ien de kost.” Hij lachte om zijn totale verandering. "Dus lupt je relaosie soms op de klippe: leferpastei.”