Ouwe bure
"Ken je mien nog trug?”, klonk het achter mij. Ik zocht naar gekleurde linten bij de fourniturenkraam op de markt. "Mot jij wir wa guire en band haole feur de frouw?”, vroeg een vriendelijke stem achter mij. Ze wees op de verschillende lapjes stof, die ik had meegekregen. "Gaon jullie wir theater maoke? Lache ofer fan alles ien Nimwege! Werd wel tied heur.” Ik ontkende het vriendelijk. "Ken je mien nie mir? Wij woonde bij jullie um de hoek.” Er kwam geen duidelijk beeld boven. “Iemand see letst, da'k so weinig feranderd was”, lachte ze. “Muir die most 'n nije bril hebbe.” Ze zette een stap achteruit en trok een heel aparte mimiek. “De Tineke fan toen.” Ze had elke andere naam en uitdrukking kunnen bedenken. Herkenning bleef afwezig. Ze had plezier in haar eigen actie. “Tiny, met een Griekse ie sonder puntjes schreef ik toen.”
Opgewekt vertelde ze verder en terwijl ik bleef zoeken naar passende kleuren lint, vertelde ze dat ze weer in de Benedenstad woonde. "Nie so groot as froeger. Muir wel met sich op de Waol!”, glunderde ze. "Motte we wel op 'n stuleke gaon staon. Muir dan kenne we die hoogbouw ien Lent wel follege, heur.” In haar spontane enthousiasme nodigde ze ons nadrukkelijk uit om een keer aan te komen, voor herinneringen met wat lekkers. Om vijf uur, na sluiting van de markt, waar ze alle maandagen heenging.
Toen ik een week later met mijn vrouw op de maandagmarkt was, besloten we bij Tineke langs te gaan met een bosje bloemen.
Na drie keer bellen verscheen haar hoofd boven uit een raam. "Kom muir binne, jullie sien d'r nou toch. Feurige week hebbe we sitte wachte met gebak en 'n burreltje. Da's op, muir kom bofe. De Waol leit d'r nog en d'r is koffie.”
Na een serie trappen bereikten we het appartement.”Klokkieke kenne jullie goed”, stelden ze vast. Wij hadden gebakjes meegebracht. Het uitzicht viel erg tegen, maar de verhalen van pech in hun leven waren erger. We hebben toch nog zolang daar gezeten, dat 't op weg naar huis stortregende.
© Leo van Stijn