Stronteigewies
Voor een controle moest ik mij melden bij de poli van de Maartenskliniek. Ruim op tijd nam ik plaats in de wachtruimte, waar alleen een ouder echtpaar stug zat te zwijgen. Ik groette vriendelijk en nam plaats in de bescheiden ruimte. We zwegen pijnlijk naar elkaar tot een verpleegkundige de man uitnodigde om mee te komen. Hij zuchtte; zij pakte zijn arm en trok hem overeind. De verpleegster vroeg of hij een rolstoel nodig had. Zij vond dat overbodig; ze wilde zelf meelopen. Dat bleek niet de bedoeling. Er mocht slechts één persoon mee naar binnen. Ik zag haar overwegen om dan zelf maar mee te gaan. “Wie is de patiënt?”, probeerde de zuster vriendelijk. Kwaad gaf ze hem mee en kwam zorgelijk tegenover me zitten. De ziekenhuisstilte duurde maar kort. “Hij is as de dood feur witte jasse. Snap ik nie, want hij was schilder. Had d’r eiges wel tien. Sou die bang sien um duir te motte gaon ferrerfe? Hij het ’t aon de heupe. Eentje is al geopereerd. Goed gegaon. Nou mot de andere.”
Ze haalde een zakje belegde broodjes uit haar tas. "Gin idee hoelang je hier mot wachte”, zei ze met lichte kwaadheid. "De feurige keer was tege etestied. Wuirdeloos! Had hij niks fan geseid tege mien, da stuk eigewies. Anders had ik toen thuus wel wa gegete. He'k duir sitte buukspreke wuir een wachkaomer fan leeglupt…”
Ze hield niet van alleen eten en bood vriendelijk aan iets te kiezen. "Ken gin kwaod, heur. Ik heb se feur mien eiges gemaokt en nie feur Meneertje ‘Tege de Keer Ien',” probeerde ze te vergeefs.
Tussen een paar happen door vertelde ze over de geslaagde operatie. "Muir de genesing kwam feural deur 'n Nimweegse thuus-fersurgster”, bekende ze met een lachend gezicht. "Een uirdig mins. Sonder kapsones.” Die wist hem te overtuigen. "Hij most sien eigewiese gesich ien de drekbak gooie. Nie bukke is nie bukke, see se. As jij 't beter wit, bin ik pleite.” Het Nimweegs had geholpen. "Ik bin nou bij huir op Nimweegse les.”
© Leo van Stijn