Bedankt
Naderende mechanische kras-, blaas- en veeggeluiden toonden aan, dat onze straat aan de beurt was voor een schoonmaakbeurt. Kort geleden sloeg daarbij een steen een gat in ons raam. Plots stopte alle lawaai. Toen ik buiten kwam, trof ik aan de overkant van de straat een groepje pauzerende, stevig ingepakte DAR-medewerkers. Ze bleken in gesprek met een kleine vrouw. Ik kon haar niet verstaan, maar uit haar gebaren maakte ik op, dat er iets moest zijn gebeurd. Ze wees naar een straat achter ons huis. “Ken je nou effe nuir mien luustere!”, klonk het duidelijk vinniger. ”Duir wuire jullie net nog besig. Bij mien feur de deur. Ien die straot. Oek met da herrie ding. Dat duir!” Ze wees op de grote strimmer, die een DARman nog vast had. “De stene kwaome tege mien auto aon. Ik heurde ’t binne. En ik bin nog ’n bietje dofig oek nog ‘s. Ken je nuirgaon, hoe herd da mot sien gegaon!”
De mannen luisterden in alle kalmte naar haar uitbarsting en lieten volgens haar te weinig medeleven merken. ”Kiek muir nie of je fan niks weet.” Dat wond haar nog meer op. Toen ze mij zag staan, nodigde ze mij met een armzwaai uit te komen helpen. Ik liep naar hen toe en probeerde te achterhalen wat er gebeurd moest zijn. “Hij duir met da ding, het da gedaon. Folleges mien.”
Het ellende van steeninslag had ik zelf ondervonden. “Da is soms ’n probleem”, bekende de Gemeenteman. “We motte alles weghaole. Op de stuupkes git da nog wel, muir ’t git soms oek mis. Ik ken de klachte. Steenslag tege waoges. Wij duun ‘t nie umspres, heur.”
Dat wilde zij ook niet beweren. “Muir ik sit straks met de schaode!” Haar gezicht liep iets te rood aan. “Haol erst effe rustig aosem”, adviseerde ik haar. ”Dan gaon we saome kieke.” Dat kalmeerde. De DARman van de strimmer liep met ons mee. We vonden gelukkig geen schade; wel een schone straat. ”Feur tege de schrik bied ik jullie 'n kuirtje aon: saome met ons nuir 'n wedstrijd fan NEC. Graotis fuurwerrek!” We hebben vriendelijk bedankt.
© Leo van Stijn