Toefallig?
Tijdens het uitlaten van onze hond op pakjesavond zag ik in het licht van een straatlantaarn een vrouw staan, die mij deed denken aan Lilly Marleen uit een zwartwit-oorlogsfilm. Ze drentelde heen en weer met een pakketje in sinterklaaspapier. Hopeloos keek ze me aan, toen ik langs liep.
"Da krieg je d'rfan as je nie durft”, klonk het verlegen. "Nurmaol lupt ie hier um dese tied met sien hundje. Soen klein bruun beesje, da leuk tege mien blaft as tie mien siet. U sult se saome wel kenne.” Ik moest haar teleurstellen. We keken de straat af, niemand te zien. "Ik wou ‘m hier ferrasse. Is 'n herstikke friendelukke fent. Altied een gesellig praotje en dan kriegt ‘t hundje wa lekkers fan mien. Da mag fan hum.”
Haar verzorgde hand streelde over het glanzende papier. "Ik had 't wel bij hum thuus kenne gefe, muir dan dring ik mien so op. En da wil ik nie. Hier hebbe we al faoker 's aofonds met mekuir staon praote. Hier bute fuult hij sien eige oek feul frijer folleges mien.” De hond ook, die probeerde mij mee te trekken. “Froeger sou ik u so muir durrefe fraoge…” begon ze voorzichtig “..of u misschien…” Verder hoefde ze niets te zeggen. Het adres was vlakbij in een zijstraat. Ze zou hier blijven wachten.
Toen ik aanbelde blafte een hond. De man die opendeed had ik vaker zien lopen. Zijn stevige postuur contrasteerde erg met zijn slanke viervoetertje. Glimlachend verbaasd accepteerde hij het pakje en knikte bewogen. Ik noemde de gulle geefster. “Voor mij? Wat aardig van haar. En u bent een geweldige boodschapper. Mag ik u wat vragen?” Hij liep naar binnen en kwam terug met een groot pak in sinterklaaspapier. “Dit is voor haar. Ligt hier al enkele dagen, maar ik ben ziek geweest. Vreesde corona, maar dat is ’t gelukkig niet.” Verdere uitleg was niet nodig. In het lamplicht drentelde ze nog heen en weer. "Het ie 't nie aongenome?”, schrok ze. Toen zag ze de verandering. "Is 'n hele uirdige man, hè.” Ze moest even slikken. "Muir jij oek heur, Klaosje.”