Graofwerk
Als er met grote gele verkeersborden staat aangegeven, dat de straat afgesloten gaat worden, dan moet er wel iets speciaals aan de hand zijn. Dat was er ook. Een grote grondboormachine verscheen op de gemelde dag en die maakte de doorstroom van auto’s onmogelijk. De boorplek was aan de rand van een stoep midden voor een huis.
“Mag ik jou wa fraoge?”, hoorde ik achter me, toen ik boodschappen wilde gaan doen. “Wa sien se duir fan plan? Gaon se hier oek alles opgraofe? Pas nog wuire se besig hier bij Museum Kam.” Tijdens de verbouwing hadden ze in de grond resten van een 'burger-uitbreiding' van het Romeinse legerkamp ontdekt. Deze grond moest vast nog veel meer bijzonders te bieden hebben.
“Eiges he’k niks met da ouwe grei en da se duir ’n bietje graoafe oek nie, muir hier ien de straot fiend ik niks. Kiek, as se da nou met ’n bursteltje en een schepke duun…..Muir met soen enurm apperaot!” Deze onverwachte boringen maakten angstig. “Ik bin d’r nie gerust op. De grond ken trille; da ken ik d’r nie bij hebbe.” Hij keek er beroerd bij. “Heb ik nog gefraogd hoe lang di git dure. Hier souwe se so kluir sien. Met die smoesjes mot je bij mien nie aonkomme. Het lefe is al nie gemekkeluk. Ik krieg ’t te kwaod as de grond bibbert.” Hij veegde met een zakdoek over zijn gezicht. “De oorlog he’k net nie meegemaokt. Muir as de grond begint te trille, git da deur nuir mien hersene.”
De boorwerkzaamheden stopten onverwacht. Hij werd rustig en kwam op een tuinmuurtje naast mij zitten. Ik probeerde uit te leggen, dat ze meer dan 100 meter diep boorden om de leidingen, die aan het roesten zijn in de grond nog een tijd te redden, tot we van het gas af moeten. Hij keek me ongelovig aan. “Da geleuf je eiges toch nie. As je see, dat die sien feur buisenpost nuir Austraolië, geleufde ik je. Da scheelt mien feul poen, want duir wone mien twee kiendere.”