De geur van Kerstmis
AlgemeenAfgelopen weken stonden volop in het teken van Kerstmis. Afspraken met de familie over de invulling van de aangetaste feestperiode droegen allemaal tekenen van Corona. Toch keek ik met plezier naar de kerstbomenverkopers op de traditionele verkoopplekjes in de stad. Voor de aankleding van ons ‘kersthuis’ waren slechts nieuwe kleuren kerstballen welkom.
“Suuk jij oek ‘n beumke?”, zei ‘n bekende stem onverwacht. “Is wir ‘n juir feurbij gekrope. Eindeluk Kersemis. Ik heb d’r pien fan ien de knieje.” Hij lachte gul en klopte me op de schouder. Aan dat gebaar herkende ik een oude buurtgenoot uit de Benedenstad. “D’r is nie feul feranderd sins feurig juir. De bome staon hier wir, net als jij en ik.”
Hij hield een kerstboom vast en vroeg mij een stap achteruit te zetten. “Dese is toch feul mooier dan die fan feurig juir?” Het was een fraai exemplaar, maar de vergelijking kon ik niet maken. “Die heb jij feurig juir nog feur mien weggebracht nuir onse kantiene!” Hij moest zich vergissen. Maar hij wist het zeker en herinnerde mij aan de ontmoeting door de naam van een voetbalclub buiten de stad te noemen. Hij had gelijk. Het was alleen meerdere jaren geleden gebeurd. “Bin je nou met de fiets? Das jammer. Je had soen fijne waoge wuir de boom mooi ien kon. Mien cluppie was duir blij mee. Want se krege niemand soe gek um die boom nog feur de feestdaoge te brenge.” Hij had er een rijkelijk gevuld kerstpakket voor gekregen. “Wit je da we die boom nog ferkoch hebbe met de kersbingo? Met balle en engelehuir.” Ik wist het niet, alleen herinnerde ik me, dat wij nog tot in de zomer daarna dennennaalden tegenkwamen.
“Alles is effe feul moeielukker. Souwe so graog met de hele femielje gesellig bij mekuir sien. Da ken nou nie. Duir wur ik sjaggerijnig fan. Muir met de geur fan ’n echte boom…” Hij draaide de boom rond. “Sou dese mooi wied uut gaon staon?” Hij vroeg mij, de boom vast te houden. Hij liep een eindje weg, schudde nee en verdween. De geurende boom bleek sterker dan ik.