Ech Nimweegs
Omdat een bekende mij had gevraagd een tekening te maken van de huidige Waalkade-bebouwing, was ik naar de kade gelopen. Ik kende de Benedenstad goed omdat ik daar geboren ben. De ondergang en de afbraak op weg naar vernieuwing heb ik in veel tekeningen vastgelegd. Het 'moderne' gezicht van de oostelijke Waalboulevard ontbreekt nog. Geconcentreerd zette ik de contouren van de strakke gevels op papier.
“Je sit achterste feure, jong”, zei een vriendelijke doorleefde stem. “Het hoge waoter is aon de andere kant. Of kom jij duir nie feur nuir de kaoi?” Een antwoord was niet nodig, toen ik mij omdraaide. “Ferrek! Bin jij ‘t!”, galmde hij luid. "Sit jij te tekene? Sitte schriefe, sou ik fan jou ferwachte.” De stem had ik niet herkend, maar zijn wilde grijze krullen boven guitige ogen waren te opvallend om snel te vergeten. Hij zag de herkenning.
“Da’s massel hebbe! Ik lup al ’n tied aon jou te denke. Want ik suuk hullup um mien kleinsoon ’n bietje nurmaol te laote praote ien ‘t Nimweegs. Hoe die tege mien te keer liekt te gaon. Feur de lol, da wit ik wel. He’k opgeschrefe.”
Hij haalde een papiertje uit zijn zak. Ik ontcijferde: '" Thuis is ’t kaulo en meestal kaulo skeer. Bij jullie is het wel machtig. Dan ga ik dus snel loesoe naar de matties op mijn nieuwe pattas.”
Hoopvol keek hij me aan. “Hij pest mien ’n bietje met die straottaol. Wou ik ‘m terugpeste met ’n stukske ech Nimweegs, dat ie nie ken follege.” Het idee was uitstekend. Spontaan probeerde ik: “Dese ouwe deus laot sien eige de kont nie ferkope feur ’n griepstufer. Ik bin gin kapsoneslijer met ’n stripke dwers. Ik seg muir so: Je kunt mien de bout hachele, naokende ju!”
Door mijn enthousiast bewegen was de nieuwe gevelrij op mijn papier al toe aan een grondige renovatie. Kak, toch. Gelukkig was hij zo verstandig geweest het stukje Nimweegs op te nemen met zijn telefoon. “Ik schrief mien bij jou fast ien feur de opfriscursus 'Nimweegs feur geforderde!"
Met een opgewekt: “Laoter”, liet hij mij achter bij het wassende water.