Feurgetrokke
“De beste wense nog”, klonk het welgemeend in de frisse ochtendkou. De wat schorre mannenstem herkende ik niet direct. “Da ken toch ’t heule juir? Tenslotte kumt dese dag nie mir trug. Pas in ’t nije juir, muir dan anders…” De vroege uitlaatservice van onze blije blaffer viel vandaag aan mij toe. Terwijl onze hondjes elkaar vrolijk besnuffelden, probeerden wij de nog stille morgen opgewekt voort te zetten.
“Hè jij de krant al gelese? Wat ‘n schandaol met die kandidaote fan die Ex-fektor fan De Voice, hè!” Van frisse neus naar schandalen in televisieland viel wel erg radicaal in de jonge dag. “Je sou se toch….” Hij liet de aanvullende verwensing aan mij over. “We lefe ien ’n ruire tied. Je fraogt je toch af of d’r nog nurmaole minse sien met nurmaole leefregels.” Onze honden reageerden zoals het hoorde: doof voor gemopper en speels door de vrijheid zonder teugels. We zagen hun enthousiaste spel.
"As wij se nie goed opfoede, dan duun die twee hier dinger, die 'n gefuir feur hullie eige of andere sien”, klonk het serieus op dit tijdstip van de dag. Onze dartele honden keken er niet van op en rausden uitgelaten over het nog verlaten grasveld. "Muir seg nou eiges, 't hiet duir toch nie feur niks 'De Gooische matras'? Soe hiette 't al toen ik nog kiend was. Ik praot 't duirmee nie goed heur. Se gaon freseluk ofer grense!”, zuchtte hij kwaad.
"Doch jij dat 't froeger erelukker ging? Ik wit nog goed, da bij 't kerkkoor de solo-stukskes faok gesonge werden deur kiendere fan seg muir 'betere komaf'.” Je wist dat zoiets gebeurde, maar dat hing je niet aan de grote klok. "'t Kumt deur die sociale mediao.”
De frisse lucht bracht meer herinneringen. "Bij 't foetballe maokte ‘t feul uut wie of wat je faoder dee feur de kerk of de club.” De maatschappelijke positie van ouders telde mee bij het bereiken van een plek bij de bevoorrechten. ”Jullie hebbe duirdeur faoker onterecht gewonne.” We wisten het en zwegen. Eerlijk lijkt soms eerlijk. Maar eerlijk gezegd: onze hond kan echt harder rennen dan die van hem.