Feul feur weinig
Hoewel het nog erg fris was, stapte ik moedig op de fiets naar de markt. Het lijstje voor de groentemarkt was aanzienlijk; het rondje warenmarkt een prettige bijzaak en genieten van het weer vrij rondkijken naar de zoekende mens.
Ondanks de kou was het redelijk druk bij de kramen. Angst voor corona bleek hier geen vrijheidsberoving. Bij een kledingkraam viel mij een vrouw op, die over haar jas heen een tamelijk luchtig vest probeerde aan te trekken. Ze zag me kijken, maar vroeg geen hulp. Even buiten de kraam zocht ze zichzelf in een winkelruit.
“Mien huid mot nog wa kleure"
“Git nie goed, hè.” Ze had gelijk. “Wil jij effe kieke of ’t mien steet?”, probeerde ze. Ze liep een paar passen naar mij toe en draaide elegant een rondje onder de luifel van de kraam.
“Je sult wel segge, dat dese feulste dun is feur de kou”, excuseerde ze zich blozend. De doorzichtige stof bood inderdaad geen bescherming. Ze wist het. “Ik sag dese hange. Afgeprijsd. Is feur fan de somer. Muir wa fiend jij fan de kleur?” Die paste niet bij haar bleke kouwelijke gezicht. Ik probeerde de zomer op haar huid te zien. Geduldig draaide ze elegant naar links en rechts, maar de kille morgen toverde geen warmte. “Mien huid mot nog wa kleure. Wacht…”
Met de omslagdoek over haar arm zocht ze in haar tas haar portemonnee en haalde er een foto uit. "Di is mien sus. Nou net trug fan 'n fakansie op Curaçao. Bruun fan feure en fan achtere, fan bofe tot onder. So bin ik oek nuir 'n puir daoge bakke, heur.” Ze keek er verleidelijk zomers bij. "Ken ik je so ofertuge of mo'k andere sjermes uut de kast trekke?”, lachte ze uitbundig.
"Hè je gesien wat ie kost?” Ze noemde een prijs en keek er ongeloofwaardig bij. "Duir ken ik ‘m nie feur laote hange. En dan die kleur fan mien sus d'r onder!”, straalde ze overtuigd. "Hertstikke fijn da je mien heb gehollepe. Hè je nou nog 'n idee hoe ik goeiekoop aon huir kleurtje ken komme?”, probeerde ze schalks. Normaal schilder ik op doek, maar ik sta altijd open voor nieuwe uitdagingen.