Bekiek ‘t muir
Dat met de jaren het gezichtsvermogen achteruitgaat, merken we allemaal. Enige tijd geleden bezocht ik een mij aanbevolen opticien. Het bleek geen overbodige luxe. Dat kiezen niet mijn sterkste kant is, bleek ook hier maar weer. Tevreden haalde ik twee weken later mijn twee nieuwe brillen op. Nu was ik terug om de bril te laten bijstellen.
Ik werd vriendelijk ontvangen met een kopje koffie, omdat ik te vroeg was.
“Mien frouw is nog aon ’t proefkieke”, zei een stevige plaatsgenoot, die ook een vers kopje kreeg. Hij nam een flinke slok en verslikte zich. “Sakkerju, die is heet”, liet hij zich ontvallen. “Ik sou muir effe wachte of herd blaose.” Ik wachtte geduldig; hij blies spatten op enkele brillen, die voor hem op de tafel lagen. “Dese het mien frouw al uutgesocht.” Hij pakte ze één voor één op en veegde ze schoon met de punt van zijn overhemd. “Jij kent huir nie, muir wie wil d’r nou met soen roje bril ofer straot? As se die koopt, ken se allenig nuir bute. Het se erges gesien fan een sangeres. Goed kans, da se denkt da se oek nog ken singe.”
Hij zette zelf een van de andere brillen op. “En feur dese het se ’n te bolle toet. Muir mien geleuft se nie.”
Van achter uit de winkel drong een vrouwenstem tot ons door. “Nou mot se fan die kleine kloje lettertjes lese. He’k letst oek motte duun. Tureluurs werd ik d’r fan. He’k muir gin bril gekocht.” Een lach verscheen op zijn brilloze gezicht.
Hij was geen lezer, nooit geweest. “En wat die brille koste tegesweurdig. Feur da geld he’k hele dure schoene kenne kope. ‘t Letste nieuws ken je oek de hele dag heure. Ik bin suniger op mien foete.”
De opticien was klaar met zijn onderzoek. Wrijvend in haar ogen verscheen een stevige vrouw. “We sien d’r uut”, zuchtte ze. “Hij wit sat. Allebei de uutgesochte brille wurde ‘t. Met hele goeie glaoser.”
Haar man stak een duim naar mij op. “Da wurde dus twee puir hertstikke dure stappers feur mien.” Zorgelijk keek hij naar mij. “En jij?” Ik wilde voor heel even dat mijn nieuwe rode bril onopvallend transparant was.