Dierenleed
In de dierenspeciaalzaak heerste opvallende rust. Een vriendelijk jongeman veegde de schone gangpaden. Terwijl mijn vrouw met onze hond op zoek ging naar verantwoord hondenvoer, trok een oudere dame mijn aandacht. We stonden bij een open bak met gekleurde minikonijntjes. Ik probeerde ze te tellen en gebruikte er ongemerkt mijn hand bij.
“Nie nuir wiese”, klonk het vermanend. “Duir kenne se nie tege. Se lieke wel leuk, muir se sien so kepot, heur.” Ze keek er nog treuriger door. Wij kwamen voor hondenbrokjes. “Een hond, he’k oek gehad. Ik wou ‘m nie, muir de kiender. Toen werd ie siek en wie most d’r feur surrege…” Ik hoefde niet te raden. “Een kenuirie hebbe we oek deur ’t huus laote fliege. Sat ik netureluk met de troep fan dà fladderdinger. Ik bin d’r faok fan geschrokke.”
Haar gezicht bleef somber. ”Oek fan ‘n pappegaoi die sien kop nie kon houwe en floekte. Allenig tege mien. Die kon nie tege tocht.” Haar blik werd ernstig. “Dus lefend grei ien huus…. Begin d’r nie aon.” De kleine konijntjes dartelden blij in hun schone, ruime bak.
“Toen de kiendere ’t huus uut wuire, werd ’t wel errig stil.” Ze wees op een aquarium. “He’k feur de rust een bak met fisse aongeschaft. Werd tureluurs fan die praoters onder waoter en da hin en wir geswem. Bleef er feur wa lefe ien huus nie feul anders ofer dan ‘n relaosie. Die bin ik ien een winkel tege ’t lief gelope. Een flinke kerel, wuir ik mien lefe wir wa fuirt mee hoopte te gefe. Da is d’r oek wel ien gekomme, want hij wou ’n hond. Um d’r uut te kenne lope, bleek mien al gauw. Binne ’n puir maonde strukelde wij ofer de kleinste dinger. Is ie fertrokke sonder hond.”
Ik hoorde mijn vrouw bij de kassa."Gesellig, so saome winkele met frouw én hond”, klonk het ironisch. "Mien lukt da nie. Ik laot de botschappe tuus brenge. Ik heb Tarsan één keer meegenome nuir hier. Duirnuir konde se ferbouwe.” In alle rust kwam onze hond naar me toe. Toen hij de vrouw zag, tilde hij ongezien zijn poot op en plaste tegen haar tas.