Beter ’n goeie buur…
“Ken jij oek nie kiese?”, vroeg een gladgeschoren, grijze heer in een keurige donkerblauwe lange jas. We stonden op de markt bij een bijzonder grote sortering bloeiende tuinplantjes. Hij had mij aan zien komen en mijn verbazing opgemerkt over zijn kleding. ”Ik kom net fan de begraofenis fan mien buurfrouw Tilly. Mooie dienst en oek op de begraofplaots was alles goed geregeld deur de familie fan Tilly. Feul witte bloeme. Ik surgde altied feur huir tuintje en haolde de bluumkes hier bij dese bloememan.”
“Froeger hadde we di probleem nie. Drie, fier kleure en fijf, ses soorte. Wa mot ik nou neme?” Ik wist het ook niet. Hij pakte een paars viooltje. Nu zijn vrijwillige taak er op zat, kon hij zich gaan richten op zijn eigen borders en grote bloembakken. “Duir wil ik nou fiooltjes ien, net as Tilly die had. Muir wa feur kleur? Eigeluk fan alle kleure een puir bekskes. Net as Tilly. Die hield fan fraoi deur mekuir.”
Hij keek er niet vrolijker door. "Muir ik bin met de fiets.” Het lukte hem om het verdrietige verlies nog een extra duwtje te geven. "Ik durruf 't bijnao nie te fraoge.…” Ik wilde hem best helpen door de aankopen bij hem thuis te brengen. Met enige moeite kwamen er twaalf dozen veelkleurige viooltjes boven op vier zakken potgrond en twee zakken tuinaarde in mijn kofferbak.
Hij fietste binnendoor naar zijn huis, ik reed om het centrum heen. Bijna gelijktijdig kwamen we aan. Ik zette de auto op de dichtstbijzijnde parkeerplaats ongeveer vijftig meter van zijn tuinhekje. De viooltjes boden geen probleem, maar de zakken waren een ramp voor mijn rug. "Ik durruf 't bijnao nie te fraoge…,” begon hij voorzichtig. ”Die grond en buumkes motte ien 'n puir bloembakke. Die staon nog bij huir. As jíj nou effe ofer die schutting hin klimt feur se trugsien fan de koffietaofel....” De schutting was te hoog om ze te zien staan. Ik weet niet of ‘t hem nog gelukt is. Mocht u op de markt een gladgeschoren, grijze man met een keurige donkerblauwe jas zien: ik durf 't bijna niet te vragen….