’t Gras bij de buren…
De extreme warmte van de dag zorgde voor openstaande tuindeuren en gezelligheid in de vroege avond. Toen ik met Max langs een keurig dichte tuinhaag liep, hoorde ik een donkere zeemansstem zeggen: “Git die kabouter fan hiernefe murrege eiges ’t gras maoie? Da ken toch nie wuir sien!” Er werd luid gelachen door een hoorbaar groot gezelschap. “Hij kumt amper bofe ’t gras uut. Muir je mot wel grote drome hebbe um wa te bereike ien ‘t lefe. Nie dan?” Opnieuw bijval van de aanwezigen.
Ik probeerde door de haag heen te kijken, maar ontdekte nergens een plekje waar ik meer zicht kreeg. “Sonder grootheidswaonsin kum je nerreges!” bulderde de gangmaker lachend. Aan zijn ruige stem was te horen, dat de tranen over zijn wangen rolden van leedvermaak. “Hij het ’t best hoog ien sien bol, heur. Da mot ie oek wel met die kurte pootjes. Wit je, dat ie mot springe bij de bouwmert um de deure ope te kriege?”
De aanwezigen lachten inmiddels duidelijk minder overtuigd. “Hij het ’t nie getroffe folleges mien. Sien frouw is echt ‘n schoonheid, heur. Meer dan ’n kop groter.” Met stemverheffing aasde hij op extra respons. Die bleek nauwelijks nog binnen gehaald te worden.
Na een korte periode van onverstaanbare teksten van meerdere personen door elkaar heen, liet de luide stem zich weer gelden. “Hebbe jullie die maoierd wel ‘ns gesien?” Er kwam geen reactie.
“Sa’k je segge. Hij lag ’n keer ien sien tuin te sonnebaoie, toen sij ’t gras kurt gemaokt het. Duirum het ie soen kaole kop. Dat krieg je as je nie so groot bint, hè. Hij het wel ’n grote moel ofer fan alles en nog wa.” Hij praatte steeds luider, maar het gehoopte effect bleef uit.
Zijn verteltoon werd onverwacht mild en er klonk plots begrip door het dichte groen. "Misschien motte we juust meelij hebbe…” begon hij serieus "…met sien frouw!!” om de lach weer los te krijgen. "Best sielig feur soen uirdig mins…. Die is mooi 't schip iengegaon met die ‘Paulus'…” De lach kwam niet meer tot leven.
Zo haal je soms ongevraagd de krant, als je zijn buurman kent.
