Mooi plaotje
“Stao ik ien de weg? Duurt wel effe, heur.” Een zongebruinde Nijmegenaar stond breeduit bij de fotokiosk van het Kruitvat. “Mooie fekansie gehad ien Italië. Feul gesien en gegete en sonder noemenswuirdige prebleme wir feilig tuus. De Cadillek het sich wir goed gehouwe. Wa wil je nog meer?”
Ik kon daar best een hele lijst aan toevoegen. Ik wees op het foto-afdruk-apparaat. “Knappe meschines, hè?” Mijn belangstelling was gewekt. “Sa’k je ‘t effe uutlegge?”, vroeg hij vriendelijk. Hij had kennelijk geen idee waar hij aan begon. Enthousiast voorzag hij uitgespuwde foto’s van ondertiteling. “Dit was nog ien Duitsland. We komme graog ien ouwe kerke um ’n keers te brande."
Onderweg namen ze alle tijd om te overnachten. In de buurt van Hafenlohr waren ze een paar dagen gebleven. “Mien frouw most naomeluk so nodig nuir soen Outlet feur ’t aonfulle fan heur wientergerderobe.”
Ik volgde zijn handelingen, terwijl de mooiste foto’s uit het apparaat rolden. “Feur ’n grote kloosterkerk spraoke we met ’n echte non. Een sturtfloed aon ienformaotie spuulde ofer ons hin.” Hij toonde opnames van het deels vervallen kerkhof. “Mien frouw wilde graog nuir binne, umda se ’t te werm had ien huir nije wienterfest. De non froeg mij stil te sien ien de kerk.” Haar veel oudere, blinde collega-non zat namelijk in de kerk te bidden. De kerk bleek verder leeg. Zijn vrouw stond al bij het altaar. Op de voorste bank zat een kromgebogen, biddende non te slapen met haar voet op het wiel van haar rollator. ”Stillekes ging ik nefe de non sitte terwijl mien frouw keersjes aonstak feur de hele femielje.” Toen ze zich omdraaide, zag ze haar man pas zitten. Omslachtig haalde ze haar telefoon tevoorschijn om een foto te maken van de biddende non.
"Plots begon de schone slaopster te praote. Ien 't Duits. "Wollen Sie ein Bild machen? Das ist kein Problem. Die Blumen sind aus Holland”, see se.” Ik fiel fan schrik haos fan de bank.”
De non toonde hem haar kleine polshorloge. “Können Sie mir sagen wie spät es iest?” De man had voorzichtig haar pols gepakt en zei dat het vijf uur was. “Dan gibt es Abend Essen!” De non stond op en schuifelde geheel zelfstandig door de lege kerk naar de uitgang. God wees haar de weg.
*De foto is te zien op mijn Facebookpagina