Eendjes foere
AlgemeenWekelijks bezoek ik de groentemarkt op het Kelfkensbos. Niet alleen vanwege het verse aanbod van prachtige producten. Ik tref er nog de vertrouwde sfeer van een levende stad. Gelukkig is daar de Nimweegse taal nog hoorbaar van achter de kramen.
“Dese sien ien de aonbieding. Herstikke lekker en fol sap. Hoefeul wou je d’r?” Hier wordt nog gesproken over het weer en hoe het met de kinderen gaat. De tijd lijkt geen vat te hebben gekregen op deze handel. “Nim muir ’n kilootje extrao feur je sieke kleinkiend. Die het toch waoterpokke?”
Als het lekker weer is, loop ik graag van de groentemarkt door naar de Belvedère om daar te kijken naar de kade, de drukbevaren Waal en het snel veranderende Lent. Dat oude dorp, waar ik jaren heb gewoond, is aan de stad vastgegroeid. Een onvermijdelijk gevolg van de moderne tijd.
Ik probeerde veranderingen van de skyline van Nijmegen-Noord te ontdekken, toen er een man naast mij kwam staan. “Wou je al die manderijne feur je eige houwe, of deel je se oek uut?”, klonk het fris en fruitig naast mij. Hij klopte daarbij op zijn duidelijk aanwezige, veel te dikke buik.
“Ken je ’t nog bijhouwe? Nimwege groeit en bruist duir herstikke herd. Ik sag je wel met de kop schudde. Muir fan mien magge se, as se hier ien de stad alles muir bij ’t ouwe houwe.” Zijn visie kon ik delen. Theatraal wees hij op zichzelf en mij. “Sa’k je fertelle. Ik heb ’n oud eendje gekoch. Most wel opgeknapt wurde, muir ken wir deur ’n ringetje, heur. Kumt deur mien kleinsoon. Die is gek op alle dure spurtwaoges. Kent alle merreke. Sien tillefoon sit d’r fol mee. Muir nou git ie wir graog mè sien opao mee. Lekker met ‘t dakkie los.” Trots toonde hij een foto van zijn aanwinst.
Terwijl de sappige, pitloze mandarijnen regelmatig van eigenaar wisselden, deelde ik uitgebreid mijn ervaringen met onze 2CV. Een Eend met vier afgezaagd raamgedeeltes om super-cabrio mee te rijden. De Mehari is op het wensenlijstje blijven staan. “Soelang we saome oek ’t Nimweegs muir bewuire, kumt ’t allemaol dik feur mekuir.”