Knerrepe
Op Kelfkensbos zocht ik de groentekraam van de opvallende gebroeders op. Rasechte Nimwegenuire, die ik van mijn jeugd af al als Benedenstadse buurtbewoners ken. Ze wonen nog bij de Waal, maar nu tussen diverse nationaliteiten.
Het Nimweegs, dat hier eeuwenlang werd gesproken, verdwijnt langzaam maar zeker. De kooplui, herkenbaar aan hun hoeden, spreken het dialect nog altijd. In verband met een geplande nieuwe uitgave van het Nimweegs woordenboek, had ik behoefte aan onverbloemd Nimweegs.
“Sa’k jou us wa fertelle? Feurige week sag mien bruur ’n grote fent onder ‘t klimrek ien ’t speultuintje strak sitte kieke nuir ‘t huus tegenofer hum. Is mien bruur fanachter ’n gurdien bliefe spiense nuir die kerel. ’t 'Klimrek' gaf af en toe gebuire nuir ’t 'Huus'. Het mien bruur de pliesie gebeld. D’r was duir ien die buurt faoker iengebroke, muir de pliesie had gin tied of gin sin um te komme. Het ie nog ferteld dat die man stits nuir ’n bepaold raom aon ’t kieke was en dat ie ’n opfallende werkboks aon had. Die wout liet sich nie umpraote. Die doch toch nie, dat die fent duir sat um af te hurreke? Het ie de pliesiegent nog motte uutlegge wa 'afhurreke' betekende. Helaos… de blauwe kwaome nie.”
Ontroerd vervolgde hij zijn verhaal: “De follegende dag heurde hij fan sien buurman, dat duir toen toch iengebroke was. De buit bleek de moeite weert. Geld, pasjes, gouwe hurloges en sieraode. Mien bruur het die twee manne nog doodkalm weg sien lope, de stad ien. As de pliesie ’n bietje fuirt had gemaokt met ‘n motor, had ie achterop mee kenne rije en die knerrepers kenne aonwiese.”
Onder het praten waren mijn fruitaankopen uitgegroeid tot drie volle tassen. Ik moest nog naar Paul van Zeeland om een nieuw batterijtje in mijn horloge te laten zetten. Gerrit bood aan mijn bezittingen tijdelijk bij hem te stallen.
"Je ken mien oek da gouwe klokkie gefe. Gao ik feur jou nuir mien kollegao terwijl jij effe de toto draoiend houdt. Da ken jij wel, Stijn. Soelang je muir gin knolle feur citroene ferkoopt.”