Seufe kleure
Het nieuwe jaar was al tien dagen oud toen tijdens een laat middagrondje met onze hond Max onverwacht een forse knal klonk. Gelukkig reageerde Max niet. “Ik hoop muir, dat da nou de letste is”, hoorde ik van dichtbij. “Ik blief d’r fan schrikke en onse Lotje oek”, zei een kalende vijftiger, die in de vallende schemer op een bankje zat.
Lotje bleek een Rotweiler van formaat. “Se is wel furs, muir net soe bang as se swuir is”, zuchtte hij. “Alle juire ’t eigeste liedje. Sit se mè Oudjuir bij mien frouw op ’t slip tot ’t licht is. Dan ken ik pas met heur nuir bute. Lupt se neturreluk helemaol leeg. Hè’k aon één soen poepsekske nie genoeg.”
Ook nu bleek de man uitgerust met een plastic tas van de Aldi. Hij nodigde mij uit bij hem te komen zitten. De behoefte zijn ei kwijt te kunnen, was voelbaar. Max schoof gemoedelijk aan.
“Was Lotje oek muir soen held. As die fan mien muir ’n autodeur heurt dichslaon, springt se al ien mien erreme. Seufetig kilo schoon aon de haok, meneer. En ik muir spurte om heur op te kenne bliefe fange. Sou jij toch oek duun, nie dan?”
Ik keek onschuldig. De sportschool was een noodzakelijk kwaad maar zeker niet mijn favoriete locatie. ”We hebbe fan alles uut de kast gehaold. Fan die kassettebandjes mè fuurwerkgeluide, pillekes um rustig te wurde, ’n koptillefoon. Sellefs de adfokaot mè slagroom fan mien schoonmoeder Fien hielp nie.”
Ik vermoedde een zeer onrustige Oudejaarsavond, omdat het vuurwerkverbod met voeten was getreden. “Wel mooi al die kleure bofe Lent. Mien frouw en ik gaon altied kieke. Op de slaopkaomer. Dan houdt Fien Lotje besig mè ‘n bullepees. Kost ons wel ’n stomerijte, want Lotje sefert nogal.”
Kennelijk vond de Rotweiler het tijd om haar indrukwekkende omvang te tonen en sprong van de bank. Met een blik op mijn nette broek begreep ik dat zij zojuist iets lekkers had gekregen. Uit de tas haalde de man een aangebroken fles champagne en twee glazen. "Proost! Op 't nije juir.” Een lach kon ik niet onderdrukken. "Slijmbal” wel.