Oppasse
AlgemeenOp de Waalkade vond ik een plekje op een bankje om te genieten van het uitzicht. Al snel namen een man en een oudere vrouw plaats naast mij. “Blief sitte. Ik bin so trug!”, zei hij. Meteen daarna stond de vrouw op. Hij vermoedde het, want hij draaide zich snel om, nam haar bij de arm en leidde haar terug naar het bankje. “Effe wachte hier, ma!”, klonk het nu luid en dwingend. De vrouw knikte, maar volgde hem direct weer. ”Blief nou toch sitte, eigewies stuk frete!”, fluisterde hij tussen zijn hagelwitte tanden door. “Nie meegaon. Dit wurt ‘n ferrassing.” Hij zette haar weer neer.
“Je sal wel denke, nou, nou!” Hij had mijn blik vertaald met de precisie van een Zwitsers uurwerk. “Se is so doof as ‘n kwertel! Se het wel ’n gehoorapperaot, heur. Duir wil se elleke keer nije batterije ien. En duu ’t dan muir, want se geleuft da wij duir ’n slaotje uut slaon. Nurmaol schrief ik alles feur huir op. Bin fan de alteraosie pen en papier fergete. Ik doch, ik gaoi effe gauw.” De vrouw knikte. ”Ik bin al juire ien de rouw. Mien man saoliger, hè.”
“Ik mot op de Pannenkoekenboot alle afspraoke nuirlope feur huir feesje. Se wurt 90. Ken u effe prebere huir hier te houwe? Se lupt soemuir ien seufe slote tegeliek. Een bietje poekele met huir, pantemime is oek primao. Feur de ferstaonbuirheid mot je wel schreeuwe.”
Ze keek haar zoon na en wees glimlachend op de meeuwen. “Mooi, die meeuwe. Sien d’r feul di juir, hè.” Ik schoof dichter naast haar. ”Feestje?”, probeerde ik luid. “Jao, 90 ofer ses daoge. Wille se fiere met sien alle. Endje fuire op de Waol met ete d’rbij. Moeders betaolt alles, denke se. Ottenoje, nee. Dan gao ik mooi nie mee.” Ze haalde een papiertje uit haar jaszak. “Moeders is wel doof, muir nie gek.”
Ik las: “Ik betaol ‘t fuire en ‘t ete, muir alle drank is feur hullie eige purtemennee.” Ik nam het keurig geschreven briefje aan. “Wil u di straks aon die kapitein gefe? Ik knikte. Haar lach sprak boekdelen.