Kleedjescultuur
“Meneer Stijn, joehoe!”, klonk een rasechte Nimweegse vrouwenstem. Ik keek rond, maar zag niemand. “Ik sit hier! Achter da gruune muurke op ‘t trepke. Ken je effe hellepe? Ik bin onderuut gegaon.” Geschrokken keek ik in de richting van de damesstem. “Tjao, ’n gefalle frouw, hè. Nie kieke nuir mien bene, heur. Duir sit een gat ien m’n pentie en de hak is fan mien schoen.”
Onze hond Max was al eerste hulp bij ongelukken aan het verlenen door het gezicht van de vrouw met natte knuffels te bedekken. Zo’n kans op een aardige dame op zijn hoogte liet hij zich niet ontnemen. Met een van pijn vertrokken gezocht keek zij mij aan. “Ik geleuf da’k wâ gebroke heb. Toch nie wir mien enkel, hè. Duir he’k soen elend mee gehad.” De dame in kwestie was een buurtgenoot, die wij regelmatig met haar hondje zagen wandelen. Toen zij haar enkel pijnlijk had gebroken op de laatste dag van haar wintersport, hebben wij haar viervoeter regelmatig uitgelaten. Onze Max vond het een feestje. De buurtgenoot was er een tijd iets minder uitgelaten onder geweest.
“Die ferrekte kleedjes oek. Ik had d’r al een hekel aon bij mien opoe. A’k een matje sie, denk ik al: 'O jissus… duir gaoi ik so wir!' Het liekt hier tegeswuirdig wel Klein Mekkao met oferal kleedjes op de stoep. Hier ien de straot rukke se op. Motte se soenodig soen oplaodpaol ien de tuin. Legge se ’n kaobel ofer mien stoep en duir oferhin fan die rubbere strukelmatte. Kaomerbreed, sa’k muir segge. Met gefuirlijke rothobbels. Sulle se eiges wel gin last fan hebbe. Muir ik blief d’r achter haoke. Wurt wandele stits linker feur ouwere minse. Maok ik wir ’n PBS.”
Ik heb een afkeer tegen onnodige afkoringen, maar deze maakte mij nieuwsgierig. "Een Platte Bek Schufert.” Ze lachte er bij. Dat maakte het probleem er niet minder om. Hoe kregen Max en ik de vrouw weer thuis? "Hè jij gin kruiwaoge nefe je huus staon? Haol die effe op en rij mien duirien nuir huus. Het de buurt lekker wa um ofer te roddele!”