Ien beweging
'D’r uut, d’r uut!', begint een bekende oude oproep aan de Nimweegse bevolking. De reden was toen: “De Waol die kruut!” Kruiend ijs op een dichtgevroren Waal. Dat moet een spectaculair gezicht zijn geweest. Het trok de mensen naar buiten. Nu roept het voorzichtige zonnetje “d’r uut!”
Bij ons in de buurt is wekelijks een groep enthousiaste buurtgenoten ijverig aan het bewegen in de frisse ochtendlucht onder leiding van een vakkundige coach. Ik mag het graag zien, maar kan de verleiding om mee te doen nog te gemakkelijk weerstaan. Onze hond blijft enkele malen per dag in herkenbare pantomime aangeven dat bewegen goed is voor ons. Die wandelingen zijn plezierig en volgens onze fysiotherapeut een prima alternatief.
Bij een uitlaatronde in de vallende schemering hoorde ik onverwacht een diep-ademende vrouwenstem zeggen: “Je sal wel denke: die het de goed-wies kepot.” Speurend ontdekte ik een vrouw achter een dikke boom, die bezig leek het obstakel om te willen duwen. “Ik sag je aonkomme en bin d’r muir achter gaon staon. Ik bin nie daops, heur! Ik krieg allenig ’t beslag fan theekrensjes.” Mijn vraag was overbodig. De dame wilde maar wat graag uitleg geven. “Ha’k froeger al last fan. Feul meide uut mien studente-fereniging wuire net groupies as ’t um ’n bepaolde dosent ging. Formde se ’n cluppie eigesgestemde en diesellefde meide sitte nou as omao’s iedere frijdag aon de thee bij mekuir. Ik bin nao mien oefeninge nog effe aon ‘t rekke en strekke”, zuchtte ze zwaar.
Ik liep in haar richting en zag haar rood aangelopen gezicht. "Je mot wel wa ofer hebbe um d'r goed uut te bliefe sien, niewuir?” Ik had het hart niet om daar iets op te zeggen. Ik had haar nog niet eerder hier gezien. Ze woonde niet in onze straat.
"Jij doch toch nie da'k di ien mien eige straot sou gaon duun? Duir staon oek nie fan die dikke bome, wuir je ongesien achter ken spurte. Hier lieke mien de minse nie soe nieuwsgierig. Jij ken trouwens oek wel wà gebruke, so te sien. Ik schuuf wel 'n stukske op.”