Kei hert
AlgemeenOnlangs kregen wij vrienden te logeren. Zij wonen vlakbij een station en reizen graag met de trein. In Nijmegen zouden ze de stadsbus nemen tot de halte bij het Valkhofpark, waar ik ze zou ophalen voor het laatste stukje naar ons huis.
Ik had snel een parkeerplekje gevonden, waardoor ik ruim op tijd op een beschut plekje tegen de forse wind kon wachten. Een ouder echtpaar deelde dat plekje. De vrouw probeerde haar handtasje te openen. De man keek van onder een grijze pet naar het geworstel met de sluiting. “Sa’k effe...” De vrouw keek venijnig op. ”Bemoei je met je eige!”, snipte ze. De uitgestoken hand trok hij schielijk terug. “Da knupke mo je opsij schufe”, probeerde hij zo vriendelijk mogelijk. “Of ik da nie wit!”, klonk het bits.
De tas ging open. De man keek mij aan en haalde zijn schouders op. “Ik suuk ’n pepermuntje”, zei ze kortaf. ”D’r sit ’n sekske ien”, zei haar man. “Nie wuir!” Hij pakte een hengsel en opende het tasje verder. “Hier is ‘t.” Ze pakte het aan. “Die lus ik nie. Sien te hert. Ik lus allenig sachte. Hier, freet eiges muir op.” Hij pakte het zakje en hield het mij voor. “Goeiekoop uutdele fan ’n ander, hè?! Kwaad sloot ze haar tasje en keek stuurs voor zich uit.
“Wuir blieft de bus? We sitte hier fekeerd”, zei ze na een korte stilte. “We sien juust mooi op tied, An.” Ze leek het te geloven. “Dan ken je toch nog effe de goeie gaon kope feur mien.” Hij bestudeerde de tijden. “We hebbe nog twaolf minute. Ik lup wel effe de straot ien. Blief hier muir wachte.” Zij beloofde het. “Hoefaok hij fekeerd grei meebrengt. Da wil je nie wete. Wurst, spruutjes, slaoi.” Een naderende stadsbus trok onze aandacht. “Duir mot ik ien. Is hij netureluk wir ‘ns te laot. De schijt krieg ik fan hum.” Kordaat stapte ze op en in de bus. Toen de man terugkwam, zagen we achter een raam van de bus nog net het vertrekkende tasje. “Gemekkelukker kum je d’r soms nie fanaf, meneer. Oek een lekker Wilhelminaotje?”