Haost
“Lao mien ‘ns effe kieke!”, raspte een doorrookte vrouwenstem, terwijl ik de skyline van de stad probeerde te tekenen. Ik had haar niet aan horen komen door het autoverkeer op de Waalbrug.
“Wurt dà wuir je gebore bint? Jij ken die plek nog altied nie loslaote, hè.” Een rauwe lach begeleidde haar kennis van mijn verleden. “Wir ‘n stukske Nimwege fastgelegd feur ’t nuirgeslacht.” Aandachtig bestudeerde ze mijn eerste opzet. “Ik sie duir folleges mien al ’t Grune Balkon. Die ken je hier fanaf de Waolbrug goed sien ligge achter al die nije pande op de Waolkaoi.”
Er volgde een stilte, die door verre stoplichten even mogelijk was gemaakt. “Wij woonde duir flakbij ien de benejestad en ’n tante fan ons ien de Fleeshouwerstraot. Die huse moste plat feur dà ruire plan. Sou de stad hertstikke mooi fan wurde. Nou, mien balkon is feul gruner, ken ik je fertelle. Se noeme mien oek Mien mè de grune hendjes'.”
Ik kende de verandering en de sloop van de oude, slecht onderhouden woningen. Mijn geboortehuis aan de Grotestraat stond precies op de plaats waar het Groene Balkon ophield. “Ik sal je nie store, heur. As ’t mot ken ik swiege as ’t graf fan die etter fan ’n bruur fan mien. Duir mis je niks aon. Muir ik mis nog altied da gefuul fan da je bij mekuir heurt ien onse mooie stad. Da je mekuir goeiedag seit en ’n praotje maokt met Bart fan de bakker, nie dan? Minse lope mekuir gewoon feurbij. Altied muir gas op die lolly. Da’s slecht feur de minse.”
Het verkeer kwam in beweging, waardoor haar spraakwaterval overstemd werd. Ze bleek echter ook te kunnen schreeuwen. “Wà fiend jij duir nou fan?", blèrde ze luid. “Wie kent nog Kromme Kris, Gek Dutje, Hanneke de Bult of Fatje Witsand? Haost, altied muir haost.”
Tijdens een adempauze pakte ik mijn schetsboek en potloden bij elkaar. "Mien faoder sat ien de bouw en mien moeder dee ferstelwerk: Sjaantje Naold en Bertus Haomerteen.” Mien was duidelijk een product van haar ouders: haar mond was met een speld open te krijgen, maar met geen voorhamer meer dicht.