Tikkie-Takka #51: Jarda Simr, Sint Jarda, zo je wilt
Dirk Lotgerink en Chiron Rengers zijn een leven lang NEC-supporter. In de rubriek Tikkie-Takka schrijven ze elkaar over alles wat met rood-groen-zwart te maken heeft.
Drunen, 15-03-2023
Oeh-ah-Lotgerink!
Hoe gaat het met je? Hier in het Brabantse alles goed, zeker omdat ik aankomend weekend weer eens op het fietsje naar een wedstrijd van NEC kan. Dat is lang geleden! 20 jaar geleden riep ik Waalwijk uit tot mooiste stad van Nederland, na Nijmegen natuurlijk.
In euforie roep je gekke dingen, want nu ik in het gezellige Drunen woon (slechts één weg verwijderd van zicht op het Mandemakersstadion) weet ik dat Waalwijk eigenlijk niet heel veel voorstelt.
Hemelsbreed nog geen drie kilometer van mijn huis verwijderd ligt historische grond voor de NEC-supporter. Ik zat toen, net als honderden andere NEC’ers, buiten het uitvak in ‘de fietsenstalling’ – overigens niet alleen zo genoemd omdat het een matig stadion is, maar ook omdat bijna iedereen uit de regio op de fiets naar de wedstrijd gaat.
Als de blessuretijd ingaat zijn beide ploegen moegestreden. Zowel RKC als NEC heeft een overwinning nodig voor mogelijk Europees voetbal en spelen zoals ze het hele seizoen hebben gedaan. RKC, frivool en aanvallend. NEC achteroverleunend tegen een goed gemetselde muur van Johan Neeskens.
Als Zico Tumba de bal ontvangt uit een ingooi is er geen tegenstander meer die het duel aangaat met de sterke Congolees. Hij dribbelt de middencirkel in en ineens stijgt er een oerkreet op uit het Nijmeegse vak. Geen speler heeft nog puf, maar de supporters eisen nog één laatste aanval. Tumba geeft de bal mee aan de onvermoeibare Resit Schuurman die er nog een sprintje uitperst en met een laatste krachtinspanning de bal voor de goal schuift.
En daar staat hij. Een hoogblonde Tsjech is nog fris na een invalbeurt van 20 minuten en weet de voorzet met zijn linkervoet binnen te glijden. Een orgastische vreugde wordt het later genoemd bij Studio Sport, maar dit dekt de lading niet. Volwassen mannen huilen, vrouwen schreeuwen het uit, kinderen hebben op dat moment nog geen idee bij welke geschiedschrijving ze aanwezig zijn.
En zelfs nu, 20 jaar later, terwijl ik Waalwijk dagelijks zie liggen, krijg ik nog altijd kippenvel als ik daaraan terugdenk. Dus, wie ik nog naar de Goffert zou willen rijden? Jarda Simr, Sint Jarda; zo je wilt.
Groeten,
Chiron