Bietje lefe
Een vriendelijk zonnetje maakte de heldere lentekleuren wakker in de grasperken. Frisse plukjes narcissen vroegen kleurig om aandacht in het gras langs de straten. Het blijft verrassend hoe ieder jaar die vrolijke bosjes met hun licht gebogen kelkjes aangeven, dat de ergste kou achter ons lag.
Bij een van de groepjes narcissen stond een man aandachtig de bloeiende kopjes te bestuderen. Zijn grote hand omsloot het handje van een klein, blond jongetje. Toen ik geïnteresseerd naderbij kwam, verontschuldigde hij zich. “We plukke se nie, heur. Mien frouw see altied: 'Kieke duu je mè de eugskes'”, toch Senna?” Senna knikte overtuigd, terwijl hij een mier probeerde te helpen met oversteken naar een andere boom. “So kriege de stukskes gruun nefe de straot ‘n bietje lefendigheid. Nie dan?”
We waardeerden de helder gele voorjaarskleuren. “Nou muir hope op ‘n bietje blij en ferrassend feurjuir. Da kenne we wel gebruke.” Hij bekeek alle bloemkelkjes met ongekende belangstelling. “Ik suuk naomeluk één apert soort. Die motte hier tusse staon. De meeste sien al helemaol open, muir die lieke mien allemaol ’t eigeste te sien.” Er klonk twijfel in zijn wiebelig wordende stem. “Of kiek ik d’r fan de alteraosie oferhin? Hellup mien ‘s.”
Gebogen liepen we met z’n drietjes enkele meters verder. Het moet op zijn minst een vreemd gezicht zijn geweest. “Kijk daar, een witte!”, riep ik enthousiast.” Mijn hulp werd op prijs gesteld, toen ik de eerste afwijkende narcis ontdekt had. “Feurig juir he’k hier eiges narcisse-bullekes gepoot mèt ’n ander kleurke.”
Hij bekende het met bescheiden trots. “Hillemaol fan hier beneje tot bofenaon dese staot. Duir wone Senna en ik nu saome. Soe gauw as al dese witte bluumkes gaon bloeie, wiese se de weg nuir ons huus. Hoeft Senne allenig muir ’t spoor te follege.”
Het moesten per se witte zijn. De kleur van onschuld en een nieuw begin. Op dat moment landde een vlinder op de witte narcis. "Kijk papa, dat is mama. Gaan we nou pannenkoeken bakken?” Senna's oogjes glommen van opwinding; de ogen van de man glinsterden ook. "Kom muir op, Klein Duumpke, wie 't erst tuus is.”