Blief d’r ien geleufe
Als op Tweede Paasdag rond etenstijd de voordeurbel gaat en alle familie zit binnen, betekent dat meestal niet veel goeds. Voor de deur stond een man van midden veertig.
“Ik bin Twan. Twee juir geleje hè naomes mien mè Paose bij mien flam ’n tray eier afgegefe as ferrassing. En die sien allemaol uutgekomme.” Ik zag al een hele kippenfarm voor me op de zesde etage van de flat tegenover ons, toen ik mij herinnerde dat hij op ieder ei een wens geplakt had. “Feirig juir bin ik mè huir getrouwd. De liefde fan mien lefe. Ken je mien wir hellepe? D’r leit mien wà swuir op de maog.” Ik dacht direct aan rotte eieren. Dat bleek niet het geval. “We wille mè Paose ’n nije traodisie: bij ons eigeste Paosfuur onse trouwbelofte fernieuwe.” Ik gun iedereen zijn hobby. “We motte wel met de tied meegaon, want alles ferandert um ons hin. So bin ik mien eige mir gaon akseptere soeas ik bin. Feur Anjao is dà goed genoeg, see se.”
Twan was te laat begonnen met het schrijven van zijn belofte. ”Jao en je ken Anjao. Díe ken sriefe as ’n proffoetballer. Altied raok, beduul ik.” Ik kende Anja niet. De geluiden uit de keuken maakten kenbaar dat ik ruimschoots de tijd had om Twan te helpen. “Kiek, ‘k hà al wà op pepier staon, feur as ik ongelege kwam.” Hij overhandigde mij een verkreukeld A4-tje.
Ik liep tege je mooie lief; ik kon d’r nie umhin.
Mè jouw maotje sesenfeertig hà da oek gin sin.
Jij was nie mien erste frouw; je was dus tweede keus.
Je raokte iets heel diep ien mien en dà is nou poreus.
‘k Bin soe diep fan je gaon houwe, ik ken d’r faok nie bij.
Duirum nim ik soms klusjes aon en dà’s ’n heel karwei.
Feur mien wil jij ’t beste, ik fuul me graog gesien.
Dà duut de buurfrouw oek, muir die is nie fan mien.
Ik kus de grond onder je fuutjes as je het gedweild,
nuirdat ik half besope fan de bank af bin gekeild.
Ik vroeg of hij hard kon lopen, dan kon hij in geval van nood het Paashazenpad kiezen.
©Leo van Stijn