Hullup
“Wach effe!”, hoorde ik een forse vrouwenstem ergens achter mij roepen, toen ik met mijn aankopen van de groentemarkt op mijn fiets wilde stappen. Ik keek om en ontdekte een zwaaiende vrouw, die krachtig haar verzoek herhaalde. Ik stapte af. Haar gezicht noch haar stem kwamen mij bekend voor. Nu ze contact merkte, vertraagde ze haar tempo.
“Blij dà je mien heurde”, zuchtte ze bijna. “Anders hà’k geprebeert je mè mien tillefoon op te belle. Dà’s ’n nije, mè sonder knupkes. Ik suuk mien te berste.” Ik kende het probleem van deze moderne tijd. Wil ik op een toets duwen, moet je het alleen maar aanraken. Raak ik het aan, moet je juist weer schuiven. Mijn vingers weigeren die opdrachten uit te voeren.
“Muir nou ik je eiges sie, doch ik: 'Die tekkel ik effe.' Ik heurde fanmurrege fan mien friendin, dat dà boek al kluir is. Se was bij de presentaosie bij Dekker fan de Fegt ien de Marikenstraot gewist. Hà se nie tege mien geseit.”
Op haar gezicht stond diepe teleurstelling te lezen. “Dà sij mien bute het geslote, is al errug sat. We wandele altied saome mè de hundjes. Dà ken se nou wel op huir buuk sriefe. Ruumte sat!”
Ik vreesde dat dit geen happy story werd en stelde voor bij het museum even op de trappen te gaan zitten. “Ik bin ‘n rassufere Nimweegse, heur. Gebore en getoge ien de Benejestad. Altied Nimweegs gepraot mè de minse um mien hin. Dà wurt stits minder, umda d’r allenig bute-Nimwegenuire bij komme. Ik hà je soemuir kenne hellepe mè urrisjinele wurde suke.”
Ik vertelde haar dat ik alle mogelijke hulp had gekregen. "Ik gaoi so dà nije boek haole. Dan suuk ik alle scheldwurde op en die maok ik geil mè soen hier-makkeer-d'r-wà-aon-pen. Duu ik ‘m bij mien friendin ien de bus. Ins kieke wie hier 't laotst lacht. Steet fernaggele d'r ien? En sjembek, meulepeerd, klooteklapper, seikwijf en miesbal…?”
Ik verzekerde haar dat ze beslist voldoende leesvoer zou hebben met het Nieuw Nimweegs Woordenboek in haar handen.
“Tjao, je môt fan je hert gin Wolfskuul maoke, nie dan?”