Oud en nieuw

“Dag meneer Van Stijn!”, groette een vrouw mij op een avond in de stad ná Kerstmis. “Ik herken u fan de foto ien De Brug.” De herkenning was niet wederzijds. “Een half juir geleje, troffe we mekuir bij de Meulestraotskerk.” Ik herinnerde het niet. “Mô je nou nog wa kope?” probeerde ze. “Feul winkels sien dicht, heur.”

We verwachten op Nieuwjaarsdag bezoek van familie: ‘t cadeautje hebben we in huis, maar inpakpapier ontbrak. “Messchien bij ‘t Kruidvat.” Ze wilde graag even meelopen. “Ken ik je geliek fertelle, hoe ‘t nou met mien is. Je sult wel denke, Rietje ken d’r kop nie houwe.” Ze was me inderdaad voor. “Fan de somer stond jij duir op iemand te wachte. Had je net ‘n nij pak gekocht feur een bruiloft, geleuf ik.” Ik zag haar peinzen. “Nee, feur ’n begaofenis. Da fond ik nog so mooi fan jou.” Ze had een goed geheugen. “Duir saote fan die oranje fietsers fan ‘tuusbesurgd’ op die trappe. Ik sat toen feul tuus; feural ien de surrege. He’k je alles ferteld. Jij kon so goed luustere.” Dat klopte, maar helaas of gelukkig ook veel vergeten.

Verlichte etalages maakten het lopen door de verstilde stad gezellig. “Ik bin ’n puir maonde terug toch gescheje. Mien ex-man was duir laoter oek blij mee.” Het klonk opgelucht. We stopten bij de gezochte winkel, maar zij vertelde door. “D’r was bij ons ien de straot, ’n puir huse ferderop, ’n uirdige frouw komme wone. Alleenstaond. He’k feul mee gepraot. Een echte friendin is se gewurde. Wit je da’k wir liefde kon fule en ik heb da nie tege wille houwe.”

Ze stond erop het inpakpapier voor mij halen. “Het is voor een man”, riep ik haar achterna. Ze straalde, toen ze de winkel uit kwam. “Da’s uutferkocht. Muir ik mocht wa fan de ienpakrol afscheure as ik ‘n pakje kauwgom kocht.” Ze gunde mij een gezellige jaarwisseling, het papier en de kauwgom. “Maok ‘t saome muir gesellig ien ‘t njje juir. Bietje ienpakke en uutpakke en probere gelukkig te bliefe. En as je niks meer te schriefe wit, kom gerust effe langs feur wa Nimweegse roddels.”