Saome achter nuir feure

“Sa’k je ’s wa segge”, zuchtte een vrouw, die wat onhandig aan een winkelwagentje stond te rukken. “D’r git niks mir faneiges goed.” Er was geen muntje meer nodig om de keten te doorbreken. Iemand had de wagentjes veel te wild in elkaar geramd, merkte ze mopperend op. “Wuirum mot alles toch met geweld?” Haar vurige ogen waren brandpunten in een asgrijs gezicht. Ze wist wel hoe dat kwam. “Ik mot mien nie so kwaod maoke, see de dokter.” Haar dochter was het roerend met hem eens. “Duir bin ik folleges mien dochter oek nog ‘s feulste oud feur.” Ze wist wel dat ze gelijk hadden. “As iedereen tege geweld is, wuirum slaon se dan soefeul ien mekuir? Wuirum soefeul kepotmaoke um geliek te kriege?”

Ik zocht de plek waar het winkelwagentje klem zat. Het bleek een klein blikje smeerworst, dat geen keuze had kunnen maken tussen twee karretjes en nu met allebei mee wilde. Met enige moeite was het te bevrijden. Ik gaf het haar. Tevreden accepteerde ze hulp en het etenswaar. “Niks weggooie hebbe wij geleerd. Bij de Lidl sien se duir tegesweurdig eindeluk oek wir achter.”

In hun advertenties wordt dat nu duidelijk paginagroot de wereld in geschreeuwd. “Duir is tegesweurdig fast ’n ferstandige ouwe moeder de baos gewurde”, wilde ze vol energie aan mij kwijt. “Froeger gooide je nooit wa weg, as ’t nog ’n bietje eetbuir was. Pas as ’n stukske fleis eiges weg kon lope, moch ’t nuir de hond.” Die had toen nog geen kapsones en at braaf en smakelijk uit de pot mee. “Ik ken ’n frouw met ’n hundje, da erst ’t blikske mot sien, anders freet ie niks. Die frouw geleuft oek in re-iencarnaosie. Kon misschien wel de baos fan soen hondefoer-fabriek sien gewist. Wit jij feul?” Wij wisten het niet.

Door samen te werken hadden we het karretje los gekregen. “Wel apert, da we nou saome oek de restjes wir op gaon ete. Toen ha’k mien eige tande nog. Nou he’k jou nodig um los te komme.” Samen op weg met de wijsheid van vroeger. “Bliefe hellepe as we klemsitte ien mekuir.”