Samen pionieren in het Radboudumc

“Het was in die tijd echt een kwestie van pionieren. Er was niets, maar toch wisten we telkens weer van niets iets te maken. Een fantastische tijd.” De 86-jarige Ans Groels blikt dan ook met veel liefde terug op de 32 jaar dat zij bij het Radboudumc werkzaam was als hoofdverpleegkundige dermatologie.

NIJMEGEN – Het Radboudumc bestaat op 29 september zestig jaar. Destijds hoorde Ans bij de eerste lichting medewerkers. “Ik had al zeven jaar in Tilburg gewerkt en zo’n universiteitsziekenhuis leek mij wel een mooie, nieuwe uitdaging. Alleen waren er destijds – we hebben het over 1956 – geen vacatures meer op de kinderafdeling waarvoor ik eigenlijk was opgeleid. Directrice zuster Emilia vroeg mij toen of ik geen zin had in het nieuwe specialisme dermatologie. En dat had ik zeker.” Na stages in Utrecht en Groningen ging Ans als een van de hoofdverpleegkundigen de uitdaging aan: het opzetten van de nieuwe Veegerkliniek, destijds het beddenhuis én de polikliniek van de afdeling dermatologie. “Een prachtige tijd waarin we eigenlijk alle vrijheid kregen om te pionieren. Er waren weliswaar heel wat beperkingen vanuit de katholieke inslag van het ziekenhuis, maar doordat wij op een andere locatie gevestigd waren, ging het er bij ons wat vrijer aan toe. Niemand zag immers wat zich in de Veegerkliniek afspeelde.” Zo betekende trouwen in de beginjaren ontslag en was een zwangerschap uit den boze. “Gelukkig kneep zuster Emilia af en toe een oogje dicht en plaatste ze zwangere verpleegkundigen bij ons in de Veeger, zodat ze niet ontslagen werden.” De herinneringen aan haar tijd in de Veeger zijn talrijk. “In die tijd lagen patiënten vaak voor langere tijd in het ziekenhuis en kwamen regelmatig terug. Daardoor bouwde je een band op. Banden die zelfs nu met sommige oud-patiënten én oud-collega’s nog bestaan.” Mooi zijn ook haar herinneringen aan de acht jaar waarin ze samen met vijf andere hoofdverpleegkundigen op vakantie ging. “En niet te vergeten de nachtmissen met Pasen en Kerstmis. Samen met collega’s en patiënten de mis in de hal van de Veeger bijwonen en daarna worstenbroodjes en een drankje. Dat zie je tegenwoordig toch niet meer?” Hoewel Ans altijd met bijzonder veel plezier in het Radboudumc gewerkt heeft, zou ze in deze tijd waarschijnlijk niet meer dezelfde keuze maken. “Destijds had je zo’n bijzondere band met je collega’s en kon je nog echt tijd maken voor je patiënten. Desnoods werkte je een uurtje langer door, dat deden we met plezier. Tegenwoordig zit dat er niet meer in en moet je ook nog bergen administratief werk verrichten. Geef mij die goede oude tijd maar.”