Veilige haven

De oorlog in Oekraïne beroert heel veel mensen. De dagelijkse verhalen en beelden van verwoesting, ontreddering en vlucht roepen veel emoties op, medeleven, ontzetting, angst. 

Veel mensen kennen Oekraïners, of Russen, hier in Nederland of daar terplekke. Er zijn zorgen over familie en vrienden, of over hoe het verder zal gaan. Het is goed om het daar met elkaar over te hebben, elkaar te steunen. Ik vind het ook heel mooi om te zien dat veel Nijmegenaren, jong en oud, hun gevoel van machteloosheid vertalen in inzamelingsacties en initiatieven voor hulp en steun.

Inmiddels komt de grote stroom oorlogsvluchtelingen ook op gang in Europa vanuit de buurlanden van Oekraïne. In ons land regelen de gemeenten in het samenwerkingsverband van de Veiligheidsregio opvangplekken, waar vluchtelingen een dak boven het hoofd krijgen, eten en rust. Van daaruit wordt weer verder gekeken naar oplossingen voor langere termijn. 

In de regio Gelderland-Zuid zorgen wij dat er over een week ongeveer 2000 mensen onderdak kunnen vinden. In Nijmegen is deze week de Jan Massinkhal snel omgebouwd als crisisopvangplek. Ook worden twee riviercruiseschepen in de Waalhaven ingezet. Hierbij zijn veel vrijwilligers nodig, en ik ben ontzettend trots om te zien dat vele Nijmegenaren zich al hebben aangemeld voor hulp.

Samen met de welzijnsorganisaties zijn zij meteen aan de slag gegaan. Ook zijn er veel mensen in de regio die thuis opvang aanbieden, aan bekenden of aan vreemden. Dat is ontzettend mooi en gul. Toch wil ik u ook vragen om hier van tevoren goed over na te denken. Het is nog onbekend voor hoe lang dit zal zijn, en wat het aan uitdagingen met zich meebrengt. Hoe dan ook ben ik blij dat de mensen uit Oekraïne die al zo veel hebben meegemaakt, hier in Nijmegen een warme ontvangst kunnen verwachten en een veilige haven zullen vinden.

De oorlogssituatie brengt ook dilemma’s mee. Want de vluchtelingen uit Oekraïne verdienen een veilige plek, maar voor andere vluchtelingen in ons land moeten we net zo goed zorgen voor huisvesting en aandacht, terwijl woonruimte schaars is. 

En wat ook aandacht vraagt: hoe gaan we als samenleving om met bestaande banden met Rusland, of met mensen hier in Nederland van Russische afkomst. Zo komen bedrijven voor de keuze te staan om werkrelaties te verbreken, of worden activiteiten erdoor beïnvloed. Ik wil iedereen vooral oproepen om rust te bewaren. Wij als Nijmegenaren hebben geen oorlog met individuele Russen. Laten we niemand per definitie veroordelen of buitensluiten, maar medemenselijkheid als uitgangspunt nemen. Juist als we in gesprek blijven en naar verbinding zoeken, dragen we bij aan het voorkomen van oorlog.

Reageren op deze column van de burgemeester? Secretariaatburgemeester@nijmegen.nl