Krulletje van Leo van Stijn: 190. Se bestaon nie

“Di is gin weer mir feur nurmaole minse,” zuchtte de charmant ontblote dame, die tegelijk met mij de bakkerswinkel verliet. “Ik bin ‘n puir weke de stad uut gewist. Weg uut de drukte hier.” Rust vond ze al jaren bij familie in Loosdrecht. “Ken ik je aonraoie.” Een brede glimlach trok over haar gebruinde gezicht. “Duir duu ik oek bodschappe. Sie je altied bekende minse fan de tillefiesie. Da’s leuk.”

Het kostte me weinig moeite om haar te laten vertellen. “Feurige week nog. Oek bij een bakker.” Volgens haar zus was daar de beste bakker van het Gooi. “He’k op ‘n plekste uut de son sitte wachte, tot duir bekende aonkwaome.” Ze had al snel succes: Ron Brandsteder! Ze herkende hem meteen. “Toen hij sien auto parkeerde op drie parkeerplaatsen, ik nuir binne. Het was er al druk. Da krieg je fan eiges as je de beste bakker bint.” Nerveus was ze aangeschoven in de rij. Eindelijk verscheen Ron in de deuropening. “Hij is ech groot, heur! Ha’k mooi massel, da’k flak feur hum stond.”

Ze schoof haar schouderbandje sexy iets opzij en keek me verleidelijk aan. “Hoe sie ik d’r uut? Toch mooi sat feur kandidaot ien de finaole fan sien Honniemoen-kwis?” Ik moest wel even schakelen naar dat stukje verleden. “Met da liedje fan Engele bestaon nie …” hielp ze met een aardig stemgeluid. “Is ie net binne, roept de verkoopster: De broodjes voor meneer Brandsteder! En brengt se oek nog!” De boosheid was ze nog niet kwijt. “Toen bin ik die Brandstichter gewoon achternuir gelope.”

Buiten viel zijn status erg tegen. “Gin geld feur sokke en ferschote brune suède schoene. Te lange kurte broek en feur de kapper had ie blijkbuir oek gin poen meer.” Dat de tijd niet aan hem voorbij was gegaan, moest hij zelf ook hebben gezien, toen hij uitgebreid zichzelf in de zijspiegel van zijn grote dikke blauwe Bentley bekeek.”

Daarna keek ze mij vergelijkend aan en schudde bemoedigend haar hoofd. Ik hoefde me geen zorgen te maken. “Want ENGERE bestaon nie.”