Het git deur

Nijmegen heeft naar alle windrichtingen bijzondere en gevarieerde natuur. In de rust van de Hatertse Vennen genoot ik met onze hond Max van verstilde vergezichten en prachtige weerspiegelingen in rimpelloos water. “Dus ’t git deur!”, galmde een onverwachte forse mannenstem van dichtbij. De mededeling bleek niet bedoeld voor mij, maar voor de persoon met wie hij belde. “Da’s kei gaof. Ha’k wel gehoopt, muir ech nog nie ferwacht, heur. Duir motte we ‘n feesje fan kenne maoke. En da git lukke!” 

Hij wilde mij een joviale klap op de schouder geven, maar mijn stap opzij verraste hem. Zijn mobieltje maakte een vrije val. Ik ving de telefoon nog op; de man landde in het zand. “Da was mien frouw met dà ’t deurgit binnekurt.” Er glommen lichtjes in zijn ogen terwijl hij opstond en het zand van zijn nette pantalon veegde. “We wone ien ’n fraoie flat ien de stad. De bewoners sien fast uirdige minse, muir we kenne mekuir nie mir. So kwam ik letst ’n leuke, flotgeklede daome tege ien ’t trappehuus. Ik doch nog: ‘Die kumt me faog bekend feur.’ Nou, je kent mien. Ik hiet Ad Tent en dà is nie feur niks so. Dus froeg ik huir of ik huir messchien kon hellepe.” 

Ik kende de man noch zijn woonomgeving, maar mijn nieuwsgierigheid won. “See se dà se al ses juir mien bofebuurfrouw was. Dan sou je wille dà je deur de bojem kon sakke. Mien buske tullepe fan Appie kon se wel wuirdere.” Met terugwerkende kracht verscheen het schaamrood op zijn kaken. We konden er allebei hartelijk om lachen, maar het was wel een teken aan de wand van deze tijd.

Zijn vrouw had toen een oplossing bedacht: de mannen van de even huisnummers gingen een georganiseerde stadswandeling maken met de mannen van de oneven nummers en zo ook voor de vrouwen. Die truc had goed gewerkt voor de alten en sopranen van het Nijmeegs Vrouwenkoor. “En nou git ‘t deur”, zei hij blij. Mocht u binnenkort luidkeels ‘Tulpen uit Amsterdam’ vanuit een flatgebouw horen komen, dan zou het maar zo kunnen dat Ad zijn Tent een etage hoger heeft opgezet…