Kuirtjes

Om kaartjes te bemachtigen voor een van de films van het Cinekids festival in Lux, was ik al vroeg uit de veren. Met de felbegeerde aankopen op zak, verleidde de geur van verse koffie mij. Roerend in mijn cappuccino, merkte ik de schaduw pas op toen die geheel over mijn tafeltje viel. 

Een oude man van begin tachtig, gehuld in een nette, lange jas en met een veelkleurig klein rugzakje in zijn hand, schraapte zijn keel en zei: ”Ken ik effe wa fraoge?” Vragen staat vrij. “Mag ik duir bij komme sitte?” Hij wachtte niet op antwoord en nam plaats. Ik bood hem een kop koffie aan, waarna hij duidelijk ontspande. 

“Ken ik op aosem komme. Ik heet Henk.” Hij trok zijn jas uit maar hield het rugzakje stevig vast. “Ik mot hier erreges mien jongste kleinkiend opfange. Sien moeder het gisteraofond sien tasje al gebrach. Duir sitte de botterhamme ien, twee pekskes sukelaoie melk en andere gesonde dinger. Ik gao met hum nuir de film.” Het klonk weemoedig. “Nurmaol sou mien frou dat gedaon hebbe, muir onse liefe Heer hebben huir siel. Sinds huir oferlije feurig juir, bin ik ’n biete de weg kwiet. Nou ken ik toch nie op da jungske sien naom komme. Ken jij mien messchien hellepe?” 

Mijn medeleven was gewekt. Ik stelde voor te beginnen met het openmaken van het tasje. “Kiek, duir he’k wa aon”, klonk het niet al te bescheiden. Op een ingenaaid etiket in de tas stond: Michael van Buren. Michael zat in groep 5C. “Da’s wuir oek. Michael”, zuchtte hij. “Mooi jong muir ‘n rotsies as je begriept wa’k beduul.” Ik kende het woord, omdat mijn moeder het vaak gebruikte om aan te duiden dat ze op haar manier van mij en mijn 5 broers en zussen hield. “Ik durref ‘t bijnao nie te fraoge, muir sou jij twee kuirtjes wille kope? Ik ken nie soe lang staon. Schiet ‘t muir effe feur. Mien soon kumt so wel met Michaeltje. Die betaolt jou geliek terug. Het sente sat. Sit ien de husemelkerij.” Ik stond direct op, liep naar de buitendeur en zei tegen de ober: “Henk hier rekent even af.”