Ummegang

Carnaval in Knotsenburg is vooral het Feest van Herkenning en Erkenning. Ondanks het gemis van hoge praalwagens zat de sfeer er goed in en was er ruimte en aandacht voor enthousiaste blaasorkesten en fraai uitgedoste loopgroepen. Het leverde een bijna lijfelijk contact op tussen meelopers en toeschouwers. 

“Gesellig, heur. Rio de Nimwege hier ien de Burchstraot!”, constateerde een licht geschminkte en dito aangeschoten stadgenoot naast ons. We stonden tegenover het stadhuis. “Hier blaose se altied ’t hertst de longe uut ’t lijf, want duir steet de baos fan Nimwege op ’t burdes. Duut mien denke aon de ientoch fan de Fierdaogse.” 

Uitbundig moedigde hij de kleurrijke gezelschappen aan. Met de regelmaat van Zwitsers uurwerk kreeg ik een por in mijn zij. “Hè je ’t Boerebruidspuir al gesien? En onse eigeste Ruud de Vries?” 

Ik had ze herkend, doordat hij uit de rij was gevlogen om ze te omhelzen. Hij was ook naar de mis geweest in de Molenstraatskerk. “Nuir de dienst bin ik fiao de Siekerstraot en ’n puir kroege hierhin gekomme. Hè’k erst onse burgerfaoder effe iengefluisterd dà hij wel nuir mien soon Jeffrey mos swaoie.” Ik vroeg mij af of Hubert de kleinzoon in deze menigte zou opmerken. “Ech wel! Bruls kent sien onderdaone. En Jeff moch sien gele kippepak lene. Se hebbe de eigeste maot.” 

Als geboren Limburger kan onze burgemeester zich goed inleven in een feest als carnaval. “Ken ie effe loskomme fan alle surrege. Laot ie ons sien dà wij oek soms wà losser motte wurde.” Die tactiek zou ons nieuw te vormen kabinet niet verkeerd staan. Want hier stond onze burgemeester in een oranje bloemetjesjurk en een enorme bos bruine krullen vooral imposant te wezen met zijn in hippiestijl gehulde wethouders. 

”Huupie kent jou oek heur, Stijn. Hij het sellufs ‘n ketting um mè jouw naom d’rop duir wuir nurmaol sien eige ambtskete hangt.” Dat het de onderscheiding van Prins Stijn was, was hem ontgaan. “Ken jij ‘n geheimpje bewuire?” Dat kon ik wel. “Onse Brullebaos het fan die lange, gouwe oorbelle ien die passe bij sien jurk. Muir wel mè ‘n kruuske duiraon. Het blieft toch ’n heilig boontje, niewuir?!”