Skoeter-gefoeter

Met ‘Mag ik je wà fraoge?’ stapte een wat oudere man op mij af, toen onze hond wilde gaan plassen bij wat struiken aan de rand van een parkje. “Hè jij gesien, dà hier pas nog ’n ouwe fiets stond? Die ha’k tege ’n lantuirnpaol aon geset. D’r was wel wà kepot aon, muir folleges mien nog feulste goed feur oud ieser. Froeger sou ik ‘m eiges gerippereerd hebbe. Nou begin ik duir nie mir aon.” 

Hij liet zijn verweerde handen zien en overtuigde mij woordeloos. ”Soen kerretje het ’n lefelang minse gehollepe. Die sodemietere se nou weg as oud fuil. Misschien ruir fan mien, muir ik heb d’r haos bij staon sjanke. Juirelang hè’k mè soe eentje nuir mien werk gereje bij de steenfabriek ien de Ooij.” Hij haalde een paar keer diep adem en wees naar een stevige boom tussen de struiken. “Duir hà’k ‘m toen met moeite neergeset. Toch ’n beter plekske tusse ’t gruun fond ik eiges.” Hij was een opgeruimd type. Daar had zijn vrouw wel voor gezorgd. 

Ik voelde dat zijn overdreven emotie toch een serieuze bodem had. ”Het bliefe natureluk dooie dinger, al beleef je d’r de apertste aofonture mee. Ken ik je ure fan fertelle.” Ik geloofde hem graag. “Bin net hier tusse de struke gaon kieke. Sie ik die ouwe fiets nergend mir staon. Duir kon je ech nie somuir mee wegfietse, heur. Sou de Gemeente dà kerretje uut de struke gehaold hebbe? Want se sien wel ijferig besig ien perke alles schoon te houwe. Duir is niks mis mee.” Hij legde sterk de nadruk op ‘duir’. “Ken Nimwege best trots op sien. 

We verlieten het fris stukje groen. “Fietsie foetsie en ‘t perk wir ‘n fraoi stukske Nimwege”, stelde we tevreden vast. “Nou nog wà bedenke feur die swerfbrommers en ellektriese swerffietse wuir we ons nek ofer breke”. 

Hij keek er resoluut en overtuigd bij. “Bij mien is ‘t nou nog skoeter-gefoeter. Muir ik bin d’r seker fan, dat dà sich straks oek ergend ien de struke sal oplosse, al wege die dinger feul swuirder.” Of ik hem daarbij wilde helpen. Mijn pen is vast sterker dan mijn rug.