Beet hebben

De ontdekking van de drijvende woningen in Nijmegen-Noord heb ik als een stadsaanwinst ervaren. Voor een uitlaatplicht met onze viervoeter ontvoerde ik mijn vrouw naar de Lentse Plas. Ruimte en rust typeert dit nieuwe stukje Nijmegen, waar wonen en recreatie elkaar versterken. Gewapend met een thermoskan warme chocolademelk en een bal voor Max, vonden we een bankje dat enigszins uit de wind stond.

Toen mijn vrouw onze hond even heerlijk liet rennen in de stille oase, kwamen bij mij de herinneringen boven van mensen, die in alle rust zaten te vissen in de Waal. Een opvallende visavontuur borrelde zich een weg naar de oppervlakte. 

Tijdens het maken van een tekening van de woonboten aan de Waalkade, zag ik een man lopen op een pier in de Waal. Hij maakte vreemde bewegingen alsof hij vast zat tussen de grote basaltblokken. Ik keek het even aan, maar toen hij voorover leek te vallen en vreemd zwaaide met zijn armen, ben ik om de haven en de aangemeerde schepen naar hem toegelopen. Ik wilde hem te hulp schieten, maar toen ik voorzichtig dichterbij kwam, dook hij kurkdroog met grijzend krulhaar en een brede glimlach omhoog. 

“Kiek ‘s wà’n joekel!”, schreeuwde hij me tegemoet. ”Ken ik wel mee tuuskomme.” De vis glibberde telkens bijna uit zijn handen. “Ken je effe hellepe? Je hoeft ‘m nie fast te houwe, heur. Allenig effe ’n foto maoke. A’k ‘m loslaot is tie plijte.” Ik onderdrukte mijn afkeur voor de geur van vis. ”t Is de spurt um ‘m te fange. Trugsette duu ik feur Toos.” Toos was zijn schoonzus. “Sij is fan de Partij fan de diere. Mien Ellie sou ‘m muir wà graog ien de maorinaode legge.” 

Zijn vrouw had de broek aan en niet ééntje. Hij wilde thuis ‘de swiet slaon’ en vroeg of ik met hem op de foto wilde. “Fiend mien frouw fast geweldig.” Hij plaatste zijn toestel op een paaltje, drukte op de timer en kwam naast mij staan. Hardop telde hij af. Bij één drukte hij de ‘joekel’ in mijn handen en sprong zelf opzij. Mijn gezicht sprak boekdelen en mijn maag deed de rest.