Sunigheid mè fleit

Terwijl mijn vrouw in de supermarkt de gewenste aankopen in haar karretje verzamelde, probeerde ik bij de ingang van het winkelcentrum de koudegolven te ontlopen in een windstil hoekje. Een vriendelijk ogende man had dat plekje met zicht op de kassa’s eerder gevonden. “Mien frouw steet duir nou as sesde bij de erste kassao”, wees hij. “Met die roje jas aon.” 

Hij probeerde op zijn tenen staand de inhoud van het karretje te zien. “Git goed, geleuf ik. Ik ken d’r fanaf hier nie ienkieke. Dus lao’k de dag nie prijse feurdà sij deur de scanner is gehaold. Ik heb al soe faok spulle trug motte brenge die se gekoch had, die nie op huir lijsje stonde.” Hij keek er zorgelijk bij. “Bruintje ken dà nie mir trekke. Se is best fan goeie wil, muir soen winkel is de kat op ’t spek biende feur heur. Bij kurting of aonbiedinge lupt ’t waoter heur ien de moel. Panne, koelbokse, spurtkleding, niks is feilig. Gelukkig bewuirt se altied de bunnekes.” Hij liep richting kassa’s maar constateerde dat er niets boven het winkelwagentje uitstak. “Da’s ’n goed teke, want ien de folder het se nije bessems gesien en die fege schoon, see se.” De man keek er tevreden bij. “Se kenne huir ondertusse goed en mien oek. Muir se witte oek, da we duir nog aon werreke. Erst ging ik met huir mee de winkel ien. Bleef ik wà achter huir um alles wa we nie nodig hadde, geliek trug te legge. Se noemde mien hier de ‘de Fakkefullert’.” 

De filiaalmanager had hem al eens aangesproken, toen ze personeel zochten. “Ik sou ‘t wel kunne, want ik wit hier alles te fiende. Dan hè je as sollicitant ‘n stripke feur. Nie dan?” Werken hoefde hij niet meer en zo hield hij ook nog ieder week huishoudgeld over. ”Ik hè nog tied sat en gao effe ‘n bakkie haole mè ferse appeltuirt. Gao je mee?” Voordat ik daarvoor kon bedanken, verscheen zijn vrouw met een goed gevuld wagentje. “Alles gefonde wa’k wou hebbe”, klonk het trots. “En die flesse purt die jij wou uut de folder, he’k laote staon. Knap hè.”