Ferrinnofaosie

Een paar dagen geleden sprak Harrie, een oude bekende, mij aan. “Jij kent mien schoonmoeder Aoltje toch?”, begon hij met ongekende boosheid. ”Huir woningcurperaosie wil fan alles renofere ien huir flet. Fonde se nodig seker. Ik had heur noit erreges ofer heure klaoge, heur. Nou most d’r een stroomkaobel fan ’t dak nuir de meterkast ien huir keuke komme. Umda se sonnepaonele hadde geplaotst.” 

Aaltje had geen bericht gekregen over op handen zijnde werkzaamheden, wist Harrie. “Stond d’r freidag ienins ’n frimde jonge kerel feur huir deur. Da fond se wel ’n bietje ruir, muir se het hum toch binnegelaote met die draod en sien sexy gereedschapsgurdel. Was oek best ’n lekker ding, see se. En je wit dà sij dà ken wete, nie wuir? Ik had geen idee, maar wilde de spanning niet onderbreken. “Is die Don Goean op huir solder ien de wir gewist um die draod deur huir slaopkaomer, fiao huir gang ien de keukekast aon te slute. Oferal gaote en ’n stofbende! Duir ken Aoltje al hillemaol nie tege. Je kent huir.” 

Ik kende de properheid van Harrie’s schoonmoeder niet, maar mijn vrouw zou het daar ook van op de heupen krijgen. Kwaad werd Aaltje pas, toen de monteur door een waterleiding boorde. Water spoot door de keuken. Ze hoefde zich geen zorg te maken. “Gin probleem. Ik draoi d’r wel effe Dukteep umhin. Is so geregeld, heur.”

Dat klonk overtuigd, maar het lek weigerde te luisteren. ”Ik bel effe ‘n maot fan mien. Dà ‘s ’n loodgietertje. Kumt maondag hum sien beste friend de metseluir, um alle gaote dich te smere. Sit jij d’r wir netjes bij.” 

Hij had haar antieke dressoir vanuit de keuken naar de kamer geschoven om nog meer schade te voorkomen. Daarbij bleef hij haken achter een verlengsnoer, waardoor een lamp van de muur viel. “Gin probleem. Hang ik so wir op, mefrouwtje.” Toen daarbij het licht uitviel, sloegen ook bij Harrie’s schoonmoeder de stoppen door. “Nou wou ik jou fraoge of Aoltje ‘n poosje bij jou ken onderduike…. Mien hond is naomeluk allergisch feur heur.”