Met de botte bijl

Het groeizame weer zorgde voor een rijke schakering aan kleur in de natuur. De wereld werd er mooier door en ook onze tuin. “Da sie ik nie faok, Stijn!”, klonk een laconieke mannenstem van dichtbij. “Bij je eige ien de tuin aon ’t werreke. Muir ik mot segge, dat ’t liekt of je duir oek al sjoege fan het.” 

De man bleek alle tijd te hebben om mij op de handen te kijken bij het schoonmaken van een stukje tuin, waar bloeiende plantjes voor kleur moesten gaan zorgen. “Ik heb duir ’n week geleje al feur op de knieje gelege. Nie bij ons tuus, heur. Muir op de follukstuin. Ik mot d’r nie aon denke, dà se duir kommetuir hadde staon lefere nefe mien toen ik duir op mien huke sat mè mien herkje en mien schepke.” 

Ik probeerde me te concentreren op mijn pootwerk. Met een zwaar gerochel van diep uit zijn keel haalde hij een frustratie naar boven. Het lukte zowaar de wereld om ons heen het fleurige en geurige gevoel te laten behouden.

“Ik heb ’n plekje op ’n follukstuinekompleks net ofer de grens. Al hil wà juire. Fer genoeg um gin fisite te kriege en toch te kenne geniete fan wa’k duir wil laote groeie en bloeie. He’k ’n nog uirdige, wà ouwere kerrefen staon. Hà’k feur ’n leuk prijsje d’rbij ofer kenne neme fan iemand. Kom ik feurige week duir aon um alles wir kluir te maoke feur ’t nije seisoen, krieg ik geliek ’t beslag. Is ‘n buurman mè sien ellektrise saog kreatief gewist mè kurrek, sà’k muir segge. Figuursaoge feur beginners. Hij kon nie mir bij de waoterkraon, see die.” 

Een lied over smurfen drong zich aan mij op. Zijn stem veranderde van toon, toen hij zijn verhaal hervatte. “Het die Klukkluk mè sien Tomahawk mien bloeiende Jasmijn nuir de rasmedee gehollepe. Die kriegt noit mir blaodjes, Stijn. Lao staon bluumkes!” 

Het gezicht van de man had inmiddels de kleur van paarse Rhododendron. “Duir git mien Margrietje nie froluk fan wurde, heur. Die ferandert soe fan Mamaloe ien Cruwella, wà ik je brom.”

Niet ieder sprookje heeft een happy end.