Lientje d’rum

Het voorjaar bracht met nieuwe warmte de kleuren terug in de tuin. Het liet ook zien, waar bloeiende aanvulling wenselijk is. Gewoontegetrouw volgde daarop een bezoek aan onze gezellige markt. 

Sinds de herinrichting van het Kelfensbos heeft de marktkoopman van vaste planten en perkgoed een imposantere plek gekregen dan voorheen. 

Bij een bloemenkraam werd ik aangesproken door een keurig geklede oudere dame. 

“Oek lekker aon ’t schume of hè je wà goed te maoke mè je frouw?” Ze wachtte mijn antwoord niet af. “Ken u mien hellepe? Ik bin al drie kir hillemaol oferal langs gelope, muir ik wit nie wa’k mot neme. Ik krieg ’t nie uutgelegd aon de koopman.” Haar stem klonk licht verdrietig, maar haar ondeugende ogen pasten daar niet bij.

Ze wilde een flink boeket: niet te groot maar zeker geen niemendalletje. “Het mot echt wel ‘n bietje opfalle.” Het leek mij geen probleem met zo’n grote verscheidenheid aan bloemen, maar de dame had kennelijk geen klik met de koopman. 

“Ik wil d’r nie allenig allemaol ferschillende kleure ien, ik wil oek allerlei bloeme. Het mot ‘n flinke bos wurde sonder pepier d’r umhin muir mè dì breje lient.” Ze haalde een rol kleurrijk lint uit haar boodschappentas. “Sag ik gelukkig jou staon. Jij kent mien misschien nie so, muir ik jou wel.”

Helaas bleef ook met een glimlach op haar verzorgde gezicht herkenning uit. “Je het mien al ’s gehollepe toen ik ien de put sat um mien fent. Die was d’r mè mien friendin fandeur. Hebbe wij ’t lefe deurgenome aon ’n taofeltje bij de Waogh. Je maokte mien sellufs aon ‘t lache. Want we motte toch allemaol deur as we die kans kriege. Die he’k nou.”

Ik voelde dat de uitleg zou volgen en besloot samen met haar het boeket te gaan maken. 

“Hij was ‘n schuunsmesjeerder, muir gin rotsies. D’r sat allenig gin rust ien hum en die het ‘ie nou gekrege. Ien de Meulestraotsekerk.” 

We bekeken tevreden het resultaat. “Ik seg: Lientje d’rum en niks mir aon duun. Sulle we die saome op sien kist legge? Het sien nije frouw oek wà um ofer te nuir te denke.”