Strukele

Soms ligt het onderwerp voor een nieuwe column vlak voor je voeten. Het mooie weer had mij naar buiten gelokt. Onze trouwe viervoeter Max heeft een innige relatie met zijn bal en wil daarvoor graag een glijbaan graven zodra hij zand ziet. Tijdens mijn wandeling bij de Hatertse Vennen zag hij zijn kansen ruimschoots toenemen in het mulle zand van het ruiterpad. 

“Nou seg, die ken goed kuile graofe. Seker ’n Duitse hond.” De stem hoorde bij een flamboyant geklede dame van begin zestig. “Tjao, wie ’n kuul graoft feur ’n ander… Duir laosert ‘ie nie eiges ien. Surreg je wel dà ’t wir netjes is as jullie nuir huus gaon? Straks breekt mien Henry sien nek nog.” 

Omdat ik geen man passend bij deze naam zag, vermoedde ik dat het onooglijk grijze poedeltje straks het slachtoffer zou zijn. Daar was niet veel voor nodig. Henry was 16 jaar en bijna doorschijnend van breekbaarheid. 

“Hij is fan aodel, heur. Foluut hit ‘ie Henry van de Meerwijk ende Feurst. Stambeumke, hè?!” De vrouw nodigde mij uit om op de bank naast haar plaats te nemen. “Kenne we effe Nimweegs poekele.” 

Haar kledingkeuze voor een sportieve wandeling verbaasde mij zeer. “Ja jong, as Sjaontje de deur uut git, wil se kluir sien um de swiet te kenne slaon. Je wit muir noit wie je tegekumt.” Haar hoge wandelschoenen vielen duidelijk uit de toon. ”Tjao, je mot kiese of dele, nie wuir? Op mien hakke lope deur dà mulle sand is sellufs feur mien tefeul gefraogt.” 

Max schepte enthousiast en meedogenloos een lading zand in de hoge schoenen van Sjaan. Ze merkte het niet. “Ik gaoi straks uut ete. Bij dà cafetariao op de hoek. Duir sit op sondag altied soen leuke fent. Harry hiet ‘ie. Hij het wel één makke: hij is ’n kattemins en gin hondeliefhebber.” 

De vraag of ik op Henry kon passen, hing in de lucht toen Max indrukwekkend gromde, omdat Henry zich met zijn kuil wilde bemoeien. Dat ik in mijn poging snel weg te komen, over het zandkasteel van Max struikelde, zal geen verrassing zijn.