Hup EnNieSee

De overwinning van afgelopen week heeft duidelijk ontelbare voetbalharten op hol laten slaan. Bij de bakker waar ik Marikenbrood moest kopen, was alleen een bescheiden jonge vrouw voor mij, die een bestelde taart op kwam halen. 

“Nou hè’k nog ’n fraog”, zei de jonge vrouw. “Ik mot dî straks uutdele tuus. Duir sitte d’r elf bij ons binne op te wachte. Ken u die ien ellef punte snije?” De vriendelijke bediende keek haar verbaasd aan. Zijn gezicht vertrok tot een wiskundige uitdaging. Bescheiden kondigde hij aan dat hij dat aan de bakker zelf zou vragen. Toen de verkoper met de taart naar de bakkerij verdween, keek de vrouw naar mij. “Ik heb op ’t ferkeerde peerd gewed. Ik heb oek de balle ferstand fan foetballe. Mien pao had sien maote uutgenodigd bij ons tuus. Hebbe se sitte luustere nuir de wedstrijd fan ’t juir en ’n hoop herrie gemaokt. Bin ik muir nuir ’n friendin gegaon. Se hebbe wel lol gehad hè’k begrepe en oek ’n hoop durst. Nou mot ik traktere. Ik mot so oek nog nuir Gall en Gall um de drankfeurraod aon te fulle.” 

De winkelbediende was snel terug met de gesneden taart. Hij opende de doos om het snijresultaat te laten zien. “Herstikke knap gedaon. Duir sulle se gin mot ofer kriege met mekuir.” Ze liet mij de gesneden taart zien. De stukken leken perfect. Tevreden rekende ze af en verliet vriendelijk groetend de winkel. 

Na afrekenen van mijn bestelling, stapte ook ik naar buiten. In mijn onoplettendheid botste ik per ongeluk tegen de rug van de jonge taartdoos aan. Omdat ze had staan twijfelen of de puntjes wel groot genoeg waren, had ze vlak voor de deur van de winkel nog een blik in de doos geworpen. De inhoud daarvan lag ons nu op de stoep schaamteloos aan te kijken. Omdat we beiden medeplichtig waren, besloten we dat een nieuw bezoek aan de bakkerij onvermijdelijk was. 

“Seg Pitaogoras, hè je messchien ‘n tuirschep feur mien? Dan kenne we bute de boel effe opruume. Dese meneer segt dat ‘ie goed ken metsele...” Mijn verbaasde blik werd genegeerd. Ze trok mij aan mijn mouw mee. “As jij dî nou effe regelt, gao ik fast nuir de slijter. Gin surrege: sand schuurt de maog.”