Je bin gewuirschouwd

Een heerlijke dag zonder verplichtingen biedt rust en ruimte om te genieten van een wandeling door de bloeiende rijkdom van onze stad. Toch bleek ik een reden te moeten hebben om het huis en onze tuin te verlaten voor zo’n groen rondje. Onze hond Max voelt die behoefte altijd en biedt zich graag aan als voorganger. Een paar keer vriendelijk bijten in mijn broekspijp was een vertrouwd signaal om mij het huis uit te krijgen. 

Als een ‘Verstappen-look-a-like’ racete hij met zijn winnaarsmentaliteit over het hondenlosloopgebied naar een ‘teamgenoot’. Toen ze samen voor een pitstop de naastgelegen struiken opzochten, sprak het baasje mij aan. De man met de stoere hondenriem over zijn schouder, kende ik niet, maar zonder woorden accepteerde hij vriendelijk onze eerste confrontatie. 

“As hullie ’t met mekuir kenne fiende, sulle wij duir oek wel gin prebleem mee hebbe”, lachte hij. “Je wit dà bij minse muir noit. Sins wij d’rbij kenne praote, ferstaon we mekuir stits minder. Messchien kumt dà umdà we ’t ruke ferleerd sien en gin stertbotje mir hebbe um mee te kwispelle.“ 

We haalden onze schouders op en zonder woorden wees hij naar een bankje naast een verlaten strook gras. “Ik mot effekes gaon sitte, heur. Werd net haos fan mien sokke gereje. Deur die pestblaoge die hier op dî foetpad mè hullie fietse keiherd je feters uut je schoene rije.” 

Hij had de jongelui erop aangesproken. Of ze hun veterdiploma al hadden gehaald en dat ze klaarblijkelijk voor hun verkeersexamen waren gezakt. “Wà denk je?” Hij verwachtte geen antwoord. “Kreeg ik fan alles nuir mien kner. Dà’k ’n ouwe sak was en dà se feur mien nie bang wuire. Muir dan hebbe se aon mien ’n kwaoie, heur.” 

Hij had op zijn hondenfluitje geblazen en geroepen dat ze terug moesten komen als ze inderdaad niet bang waren voor een tachtig-plusser. ”Ik ken hullie faoders en moeders, want die hè’k nog ien de klas gehad. Hè’k die jonge gewuirschouwd. Feur se fanaofond hullie bed ien kenne kruupe, kriege se ‘n donderpreek en as straf ses sondaoge hellepe ien ‘t bejuirdehuus. Po’s lege en bille wasse.”

In stilte hoopte ik vurig nooit in een verzorgingshuis terecht te komen.