Achteruut
Algemeen“Dà die sjaffeur soen uutgeschofe lange opleggerd achteruut tusse huse deur ken kriege um duir te kenne losse! Sonder goed te kenne sien, wà duir achter stit. Ik krieg ’t beslag fan allenig muir duirnuir kieke.”
Een stevige hand trok mijn arm tegen haar zomerse jas, terwijl een vrachtwagen langzaam verdween in een smalle doorgang. “Dà sien knappe stuurders, heur. Mot je oek muir durrefe. Ik denk dan wel ‘s: hoe faok sou dà al ferkeerd sien gegaon?”
Ik kon het haar niet vertellen. “Wij hadde froeger wel ’n paodje nefe ons huus. Aon ’t end stond ’n flinke schuur die deur ons nie gebruukt werd. Hebbe we ferhuurd aon onse bure. Die sette duir hullie aonhanger ien en wà knoepers fan dinger, die hullie twee sone ferkochte. Echt stefige kerels sien dà gewurde. De oudste git nou pas op sien eige wone.“ Dat werd wel tijd voor een dertigjarige.
De zomerse jas begon te fluisteren, waardoor ik voelde dat ze nog iets kwijt wilde. “Jordy het froeger met sien allererste bromfiets mien tuinmuurke kepot gereje. Soen buukschufert, je kent se wel.” Ik had geen idee. “En herd dà dà opgefoerde kreng kon. Ik sag ’t mè mien eige oge gebeure. Die lafuird is ‘t noit komme segge. Hè’k alles muir geregeld mè mien fersekeringaogent. Aon die uirdige kerel bin ik toen bliefe plekke.”
Ze vertelde het met bijzondere glimlach. Volgend jaar waren ze twaalf en een half jaar getrouwd. “Had die schijterd fan de bure feurige week ‘t lef um afscheid fan mien te komme neme. Met ’n false grijns op sien smoelwerruk see die, dà tie eindeluk kon fertelle, dà híj mien muurke umfer had gereje.”
Er kwam een verrassende felheid in haar blauwe ogen toen ze tegen hem zei: “En jij doch dà ik dà nie wis? Je bin hil wà tekurt gekomme fanaf die tied, jonge. Ik heb je bruurke Jurre duirnuir naomeluk alle weke nog snoep én sakgeld gegefe. Nou hè jij oek wà um ofer nuir te denke de rest fan je lefe.”
Die wijze les zal hij niet meer vergeten en ik ook niet.
