We sien d’r kluir feur

Via het Trajanusplein naar het centrum wandelen is bepaald geen straf. Knap knipperende verkeerslichten zorgen voor een veilige oversteek. “Je mot hier as foetganger gin haost hebbe”, meende ik te verstaan van een vriendelijke man, die naast mij wachtte op het groene oversteeklicht. 

“Kiek duir,” stootte hij me aan en wees naar het groene middenveld. “Duir lope ’n puir minse. Is duir binnekurt wà spesiaols te duun soms?” We winsten het niet. “Is oek wel gefuirluk folleges mien as minse duirhin kieke ien plek fan nuir ‘t ferkeer.”     

Het verkeerslawaai maakte een gezellig gesprek onmogelijk. We kregen even de tijd om wachtend de uitlaatgassen in te ademen. ”Muir nie te feul bij nuirdenke en feural geniete fan dî fraoie stukske Nimwege.” Bij het Kelfkensbos verlieten we de verkeerscarrousel. “Hè je haost?“, vroeg hij op een toon, waarop ‘ja’ niet het gehoopte antwoord was. Bij het historische tramhuisje zag hij een geschikt plekje om dit ‘stukske ouwe tied’ te aanschouwen. 

“Wit jij nog, dà de tram fan hier dwers deur ’t perk schuuns nuir beneje ree nuir Beek? En oek nog eentje dwers deur ’t standbeeld fan Trajaonus nuir Berg en Dal.” Wij voelden gedeeld gemis. Van waar wij zaten, konden we Trajanus goed zien staan boven het drukke verkeer. Het stoere beeld bracht een verborgen strijdbaarheid in hem naar boven. “Dî is toch ’n hertstikke fraoie kerel as feurbeeld feur Enniesee. Een brok fechtlust en juust op de plek wuir Fitesse de Waolbrug ofer kumt, um hier te komme ferliese. We hebbe PeeEsFee al de stuipe op ’t lief gejaogd.” 

Zijn toon werd onverwacht milder. “Toch hoop ik dà die geel-swerte ennemies kenne bliefe. Die bliefe surrege feur spektaokel. Trajaonus steet al kluir met ‘n opgerold affiesje ien de hand te wachte tot die speulers uut Ernhem de Waol ofer kenne komme umda se net mè de hakke ofer dà pisstraoltje fan hullie Rijn hin hebbe kenne komme.” De geschetste beelden hadden geen verdere ondersteuning nodig. “Nou hè’k hier ‘n sjaol fan ons kluppie. Gao jij ‘s soe staon as onse Jaonus? Mot je d’r wel ’n bietje stoerderder bij kieke.” Ik bedankte voor de eer, maar beloofde een nieuw clublied te schrijven.